دیده بان حقوق حیوانات: امروز دو سال تمام از زلزله دردناک هریس و ورزقان گذشت. زلزله ای ۶/۴ ریشتری که چندین روستا را تا مرز ۱۰۰ در صد تخریب کرد و جان بسیاری از هموطنانمان را گرفت.
این روزها رسانه ها هریک خبری و مطلبی در سالگرد این زلزله منتشر می کنند و قاعدتن ما نیز نباید مستثنی باشیم اما با ذکر حساسیت هایی که میادانیم و می دانید؛ اینکه اگر ما به صورت تخصصی به حیوانات می پردازیم، بحثمان برتری داشتن و اولویت حیوان بر انسان نیست بلکه با حفظ کرامت نوع بشر، به موازات کمک به همنوعان، به حیوانات نیز کمک می کنیم.
با اعلام خبر وقوع زلزله، یگان امداد و نجات دیده بان حقوق حیوانات تصمیم گرفت با تمام سختی ها برای اولین بار به یک حیطه حساس ورود کند: امداد و نجات تخصصی حیوانات در سوانح طبیعی. حساسیت ها واضح بود و باید مدیریت می شد. پیش نیاز هایی لازم بود و افرادی از نظر جسمی و به خصوص روحی بسیار قوی لازم بودند که دیدن برخی صحنه ها را تاب بیاورند. رسانه ها از فرار تنها داشته های مردم زلزله زده یعنی احشام گزارش می دادند و عدم توجه به آنها در شرایط بحرانی قابل پیش بینی بود. بسیاری افراد خانه و خانواده و هر آنچه داشتند را از دست داده بودند و تنها گاوی و گوسفندی و مرغی برایشان باقی بود که آینده شان باشد. احشام فراری یک شب نیز فرصت بقا نداشتند و در صورت پرسه زدن در اطراف روستاها، به عنوان طعمه های سهل الوصول باعث جذب حیات وحش شکارگر می شدند. نزدیکی و تقابل حیات وحش به مردم بی پناه، هم برای بشر خطرساز بود و هم برای وحوش. اقدام لازم بود اما حتی سخت ترین برخورد مردم و مسوولان با مساله امداد رسانی به حیوانات را نیز باید پیش بینی می کردیم….
هنوز هم بسیاری از مردم در مواجهه با امدادگران حیوانات با نگاهی حاکی از تعجب به این نکته فکر می کنند که با اینهمه فقیر و بیمار و نیازمند و محتاج جایی برای کمک به سایر زیستمندان باقی نمی گذارد! هنوزهم برخی می پندارند اولویت ها یک به یک باید بررسی و حل شوند… و در سانحه ای طبیعی که باعث مرگ و میر بسیاری از هموطنان شده، اقدام برای کمک رسانی به حیوانات که هیچ، حتی سخن گفتن از چنین اقدامی نیز باید با مدیریت و حساسیت ویژه انجام میشد.
برنامه ریزی ها انجام شد، فراخوان داده شد و در پس هر اقدام بازخوردها بررسی شد. انتشار یک خبر از احتمال تقابل بشر و وحوش کافی بود تا یگان امداد و نجات به منطقه اعزام شود. استقبال بی نظیر و غیرقابل باور مردم، مسوولان و مدیریت بحران تک تک افراد تیم را مصمم تر از قبل کرد.. تلاش خستگی ناپذیر امدادگران شبانه روزی ادامه داشت و با اتمام پایش اجساد توسط نیروهای هلال احمر، ماشین آلان سنگین و سبک به کمک امدادگران حیوانات آمدند. ده ها روستا پایش شد و احشام به لانه بازگردانده شدند؛ شب ها اطراف روستاها پایش و پروژکتور کشی شد تا وحوش به جوامع زیستی نزدیک نشوند؛ احشام صدمه دیده توسط دامپزشک تیم معاینه و به صورت امدادی مورد مداوا قرار گرفتند و در مواردی حتی به زنبور های کندوها نیز امداد رسانی شد!
امروز و با گذشت دو سال از آن حادثه خوشحالیم که مطالعات و سوابق یگان امداد و نجات، به سطحی رسیده که می تواند در آینده ای نزدیک در تمام سوانح طبیعی ملی مشابه خدمات رسانی کند و تمام داشته ها را مدیون امداد گرانی هستیم که بدون هیچ گونه چشم داشتی روز و شب با حساسیت های بسیار تلاش کردند تا مسیری باز شود برای ادامه تا بی نهایت.
گزارش های اولین امداد و نجات حیوانات در سوانح طبیعی را اینجا و اینجا بببینید.
غبطه می خورم به کسانی که شور و شوق و توانایی حضور در چنین کارهای انسانی دارند. متن را که می خوانیم متوجه عمق نیت انسانی این اقدامات خداپسندانه می شویم.