دیده بان حقوق حیوانات ایران: مقوله سگ داری از سگ گردانی و سگ بازی و سگ چرانی جداست!
به گزارش خبرآنلاین هدف نگارنده این سطور مخالفت با مخلوق با وفای خداوند نیست و می داند بزرگانی مانند پیامبر اعظم (ص) که با دستان مبارکشان برای گربه ظرف شیر می گذاشتند و یا کسی را که صورت شتر را داغ کرده بود لعن و نفرین می کردند ویا طبق روایتی از نوه حضرت امام ، ایشان نیز با حیوانات مهربان بودند .من نیز از داستان آمرزیده شدن شخصی که در بیابان برای سگ تشنه از چاه آب کشید خبر دارم و با کتاب آسمانیمان آشنایی دارم که در مورد اصحاب کهف اشارت می فرماید که سگی ایشان را همراهی می کرده است و ایمان دارم حفظ حقوق حیوانات عین دینداریست.بلکه هدفم اینست با روشن ساختن چرایی وضع قوانین “حتی در روزگار پهلوی” ، مقوله سگ داری را با سگ گردانی و سگ بازی و سگ چرانی ،جدا کنم.
خب در اینجا به اصل مطلب می پردازم:
نمایندگان مجلس شورای ملی در سال 1304 در قانون مجازات کیفرعمومی به این موضوع دقت داشتند و سپس طی آیین نامه ای به تشریح آن پرداخته شد.در ماده 276 قانون کیفرعمومی آئیننامه جلوگیری از مرض هاری و امور خلافی مشتمل بر16 ماده که با توافق وزارت دادگستری و وزارت کشور تنظیم گردیده است ، مشروحا به این امور پرداخته از جمله:
ماده 1ـ از روزی که فرمانداری محل آگهی می‌دهد کلیه صاحبان سگهای شهری باید تا مدت سه ماه گردن بند فلزی یا چرمی برای سگهای خود تهیه نمایند.
ماده 2ـ در شهرستانها یک قطعه فلزی بگردن بند نامبرده بسته خواهد شد که روی آن نام و نشان صاحب سگ کنده می‌شود (نمونه قطعه فلزی از طرف فرمانداری محل داده خواهد شد).
ماده 3ـ در دهستانها گردنبند از زنجیر یا چرم بهرشکلی باشد کافی است.
ماده 4ـ از تاریخ مقرر در ماده1 هر سگ بدون گردنبند باشد در حکم ولگرد شناخته شده اعلام خواهد شد.
ماده 5 ـ صاحبان سگها مکلفند نگذارند سگهای آنها در گذرها و اماکن عمومی بدون پوزه بند گردش نمایند.
واما مجازاتهای مقرر در صورت عدم رعایت مواد فوق چه خواهد بود؟
ماده 16ـ اشخاص زیر بحبس از یک تا هفت روز و یا بتأدیه از 3 تا 50 ریال محکوم می‌شوند:
ـ کسانی که از تهیه گردنبند در مدت مقرر کوتاهی نمایند.
ـ کسانی که سگی را بدون پوزه‌بند در گذرها و اماکن عمومی برده یا رها کنند.
ـ کسانی که در حفظ و نگهداری سگ خود کوتاهی نمایند که موجب گزیدگی دیگران شود.
همچنین جالب است که بدانید در آئیننامه راهنمائی و رانندگی آن روزگار نیز به این معضل پرداخته شده تا آنجا که طی ماده 5 این آیین نامه عمل زیر را منع کرده :
” حرکت دادن بعضی از دامها از قبیل سگ و میمون و امثال آنها در معابرشهری بدون گردنبند و بند.”
و مجازات عدم رعایت آن نیز همان مجازاتهای قبلی است.
بنظرم مقررات بالا با وجودیکه در سالهای نخستین قانون گزاری وآیین نامه های مربوطه مصوب شده ، اما دارای چنان قوامی هست که انتظارات همگی مردم دیندار “که با وصفی که در صدر یادداشتم بدان اشاره کردم ، پاسدار حقوق حیوانات نیز هستند” را برآورده سازد.
از اینهمه گذشته ، سگ گردانی و سگ بازی و سگ چرانی (بدان گونه که می دانم و می دانید) در فرهنگ و آموزه های ادبی و شهرنشینی و دینی ما چه جایگاهی دارند؟
پندارتان را مرحمت فرمایید.
