دیده بان حقوق حیوانات: هرچند در روزهای اخیر تعدادی از مسئولان سازمان محیط زیست از جمع‌آوری ضربتی دامگاه‌های فریدونکنار خبر داده‌اند اما در مقابل برخی از فعالان محیط زیست مخالفت خود را با این موضوع اعلام و معتقدند که با شتابزدگی این معضل حل شدنی نیست.
به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری آنا، اسماعیل کهرم، مشاور رئیس سازمان حفاظت محیط زیست در گفت‌وگویی با آنا اعلام کرد که این سازمان از ابتدای پاییز امسال اقدام به جمع‌آوری تورهای هوایی در منطقه فریدونکنار کرده اما توجه به معیشت مردم در کنار مشکلات پیشروی در منطقه باتلاقی باعث شده هنوز موفق به جمع‌آوری همه تورها نشوند. وی جمع‌آوری دامگاه‌ها تا پایان فصل پاییز را وعده داد و گفت: مالکان این دامگاه‌ها به محاکم قضایی معرفی خواهند شد.
در همین حال سرهنگ حمیدرضا خیلدار، فرمانده یگان حفاظت محیط زیست کشور نیز روز گذشته از تصویب طرح جمع‌آوری دامگاه‌های تالاب فریدونکنار در هفته آینده خبر داد و تاکید کرد: یگان حفاظت محیط زیست و شورای تأمین استان مازندران در تلاش است تا هفته آینده طرحی را مبنی بر جلوگیری از شکار غیر مجاز پرندگان در تالاب فریدونکنار به تصویب برساند که در همین راستا قرار بر آن است که هر چند روز یک بار اکیپی برای سرکشی به محل دامگاه‌ها اعزام و با متخلفان به طور جدی برخورد شود.
حر منصوری عبدالملکی، فعال محیط زیست اما نظر متفاوتی در این باره دارد. وی در گفت‌وگو با آنا مشکل اساسی در فریدونکنار و مناطق حفاظت شده مانند روستاهای حوزه میانکاله، را معیشت موقت مردم در فصل بهار و تابستان دانست و گفت: مردم این مناطق در فصول گرم فقط کشاورزی مشغول هستند و در پاییز و زمستان به دلیل اتمام فصل کشاورزی، شغلی جز صید ندارند و فقط مصرف کننده و بهره‌بردار صیدگاه‌ها و شکارگاه‌ها می‌شوند. به همین علت این روند چندصد سال است که جزئی از زندگی این مردم شده و جلوگیری از صید و شکار آنها ممکن است فشار بیشتری به حیات‌وحش منطقه وارد کند.
وی ادامه داد: به عنوان مثال فرهنگ بهره‌برداری یا دامگاه مربوط به ۵۰۰سال پیش است و طبق آن مردم اردک خیانتکار را تربیت می‌کنند که پرواز کرده و گروه‌های پرنده را به خود جذاب می‌کنند و این کار باعث می‌شود که دسته دسته پرنده مهاجر در دام‌های هوایی گرفتار شوند.
منصوری با تاکید بر اینکه مقابله با شکار پرندگان مهاجر نیازمند زمان است و نباید دچار این توهم شویم که یک روزه و به راحتی می‌توان از این اقدام جلوگیری کرد، افزود: نمی‌توان با اعمال فشار به مردم از شکار پرندگان ممانعت کرد بلکه باید به قول محلی‌ها با روش «چماق و هویج» این مشکل را حل کرد.
وی راهکارهای کوتاه‌مدت برای برخورد باشکار پرندگان در فریدونکار را برچیدن کامل بازار و برخورد قاطع محیط زیست با این فروشندگان و واسطه‌ها که عامل سفارش‌های کلان برای صیادان زیاده خواه هستند در کنار مخالفت جدی و کنترل گسترش دامگاه‌های منطقه با نظارت سازمان محیط زیست و برخورد جدی و قاطع با صید گونه‌های غیر مجاز از طریق سازمان دانست و افزود: در این بین باید از راهکارهای میان مدت نیز استفاده کرد.
این فعال محیط زیست همچنین شناسایی صیادان و دامگاه‌داران نیازمند بومی، صدور کارت صید‌های مجاز و مشخص کردن سهمیه برداشت منطقی از دامگاه‌ها با توجه به برد و توان تولید طبیعی توسط محیط زیست، آموزش و توانمند سازی جوامع بومی برای ایجاد اشتغال از طریق صنعت طبیعت‌گردی و صنایع‌دستی برای بومیان توسط فعالان محیط‌زیست و گردشگری، تسهیل در ایجاد یک شرکت تعاونی روستایی با موضوع گسترش طبیعت گردی و توسعه صنایع‌دستی و محصولات غذایی بومی در منطقه توسط انجمن‌های زیست محیطی با همکاری ارگان‌های ذیربط را از راهکارهای میان‌مدت برای مقابله با معضل کشتار پرندگان در فریدونکنار اعلام کرد.
به گفته منصوری آموزش مدارس ابتدایی در مورد ارزش‌های اکولوژیکی پرندگان و تاثیر آن بر روی سلامت انسان پیرامون توسط انجمن‌های زیست محیطی و دوستداران طبیعت، تسهیل در ایجاد اقامتگاه‌های بوم گردی در منطقه مذکور برای جذب طبیعت گرد‌ها توسط کمیته ملی طبیعت‌گردی میراث فرهنگی، تسهیل تبدیل دامگاه‌ها به قرق‌های خصوصی پرنده نگری برای ایجاد اقتصاد پایدار در منطقه با مشارکت آژانس‌ها و فعالان طبیعت گردی نیز از اقدامات بلندمدتی هستند که می‌تواند با استفاده از آنها مردم بومی را نسبت به کشتار پرندگان آگاه کرد.
به گفته این فعال محیط زیست مکانیزم‌های موجود می‌تواند به همت و تسهیل انجمن‌های زیست‌محیطی و سازمان محیط زیست و از طریق مشارکت صددرصدی بومیان منطقه در تصمیم‌سازی و اجرا از پایین‌ترین لایه‌های اجتماعی در منطقه شکل گرفته و خود به خود در طول یک پروسه زمانی مدل اقتصادی را به نفع طبیعت و مردم تغییر دهد.
به گزارش آنا، شکار و قلع و قمع پرندگان مهاجر در تالاب فریدونکنار مربوط به دیروز و امروز نیست و مدت زیادی است که مسئولان و فعالان محیط زیست برای حل این معضل در تلاش هستند. با این وجود اختلال در معیشت مردم منطقه از یک سو و نسل کشی پرندگان از سوی دیگر باعث شده تا به امروز شاهد تصمیم جدی و کارسازی در این باره نباشیم.
درست است سابقه پانصد ساله دارد. ولی آیا جمعیت انسانی ۵۰۰ سال پیش، اصلا پنجاه سال پیش، و حتی ده سال پیش که از این پرندگان زیبا به عنوان منابع غذایی و منبع درآمد استفاده می شده قابل قیاس با جمعیت امروز است. در حالی که پرندگان به دلیل تخریب زیستگاههایشان مسلما جمعیتشان از جمعیت سالیان دور کمتر شده است. اگر معیشت انسانها در گذشته های بسیار بسیار دور بلاجبار از طریق حیوانات بوده است امروز زندگی مدرن و رشد الگوهای جدید رفتاری و اخلاقی روند زندگی را دگرگون ساخته است. بموازات رشد جمعیت و از میان رفتن زیستگاهها و کاهش جمعیت حیوانات بویژه پرندگان مهاجر (که اصولا نباید وسیله ارتزاق باشند چون متعلق به زیست کره و حیات وحش هستند نه انسانها) دامنه تلاش ما برای حفظ آنها و جلوگیری از کشتار اسف انگیز و شرم آور آنها باید بمراتب و بیش از پیش با شدت بیشتری گسترش یابد. این ارتزاق بیش از آنکه معیشت باشد یک جنایت است که احساسات و عواطف انسانی را در میان اکثریت افراد اجتماع جریحه دار می سازد و از این منظر نیز باید با این افراد قاطعانه برخورد شود.