دسته: دانش

خبر آنلاین نوشت: تحقیقات نشان می‌دهد پرندگان مهاجر علاوه بر داشتن قطب‌نمای داخلی با استفاده از گیرنده‌های نوری و فعل‌و‌انفعالات شیمیایی درون چشم‌ها قادر به رؤیت میدان مغناطیسی زمین و تعیین ارتفاع و جهت حرکت هستند.

محبوبه عمیدی: قرن‌ها تصور می‌شد پرندگان مهاجر از خورشید، ماه و ستارگان برای یافتن مسیر حرکت و رسیدن به مناطق گرمسیری استفاده می‌کنند؛ اما مطالعه روی سینه‌سرخ‌ها نشان می‌دهد فرایند مهاجرت بسیار‌پیچیده است و میدان مغناطیسی زمین همراه با فعل‌و‌انفعالات شیمیایی در بدن پرندگان که موجب ردیابی طیف سبز-آبی می‌شود، تنها بخشی از این حس ناشناخته را تشکیل می‌دهند.

به گزارش نیوساینتیست، اولین‌بار در سال‌های دهه 60 میلادی/ 50 شمسی بود که مطالعه روی سینه‌سرخ‌های در قفس، نشان داد با تغییر فصل ناآرام می‌شوند و قفس را همراه با خودشان همیشه به مسیر ثابتی می‌کشانند. اتاق تاریک بود و هانس فروم، تنها عامل تلاش این پرندگان را برای مهاجرت خاصیت مغناطیسى زمین فرض کرد. او مانند تعدادی از زیست‌شناسان قرن نوزدهم احتمال می‌داد این پرندگان از یک قطب‌نمای داخلی برای مهاجرت استفاده می‌کنند ولی نتوانست این فرضیه را اثبات کند.

نزدیک به 10 سال بعد ولفگانگ ویلستکو، جانورشناس نشان داد اگر سینه‌سرخ‌های درون قفس در معرض میدان مغناطیسی قوی قرار بگیرند، مسیر حرکت را تغییر خواهند داد. این جهت‌یابی منحصر به پرندگان نیست، 4 دهه مطالعات ویلستکو و همسرش در دانشگاه فرانکفورت، آلمان نشان می‌دهد بسیاری از جانداران از سوسک‌ها گرفته تا خفاش‌ها و موش‌ها برای جایجایی از میدان مغناطیسى زمین کمک می‌گیرند.

اولین نشانه‌ها از وجود گیرنده‌های مغناطیسی در سال 1975 از باکتری‌های بی‌هوازی و ساکن دریا به دست آمد که با کمک بلورهایی حاوی زنجیره آهن که درون سیتوپلاسم آنها وجود داشت، از منطقه حاوی اکسیژن به سمت اعماق حرکت می‌کردند. زمانی که زنجیره آهنی این باکتری‌ها تحت اثر میدان مغناطیسی زمین رو به بالا قرار می‌گرفت، قطب‌نمای داخلی آنها می‌دانست که دارند به سمت اعماق دریا حرکت می‌کنند.

در پرندگان، اولین‌بار محققان این بلورهاى مغناطیسى را در کبوترهاى نامه‌بر کشف کردند. تعداد زیادی گلوله کوچک سرشار از آهن درون پایانه‌هاى عصبى موجود در پوست داخلی منقار بالایی این پرندگان وجود داشت. وجود این ساختارهای آهنی در سینه‌سرخ‌ها، چکاوک و حتی مرغ خانگی که همگی از اجداد مشترکی منشعب شده‌اند نیز اثبات شده است.

بیوشیمی و رادیکال‌ها
همزمان با تحقیق روی ساختارهای تشکیل‌شده از آهن، محققان به کشف دیگری که مرتبط با نور و اثر نیروی مغناطیسی روی فعل‌و‌انفعالات شیمیایی در بدن بود، دست یافتند. تابش نور می‌تواند رادیکال‌های آزاد را ایجاد کند و میدان مغناطیسى قادرست اسپین یا جهت چرخش جفت رادیکال‌ها را تغییر دهد. در نتیجه سرعت فعل‌و‌انفعال‌های شیمیایی که بخشی از آنها را رادیکال‌های آزاد به عهده دارند، تغییر خواهد کرد.

تشکیل این جفت الکترون رادیکال به نور نیاز دارد و اولین حدس محققان این بود که باید این فرایند در چشم‌های پرنده صورت بگیرد. از سوی دیگر هیچ ماده شناخته‌شده‌ای در چشم برای این کار وجود نداشت. بیش از 2 دهه طول کشید تا نیاز پرندگان به طیف نوری سبز-آبی برای مهاجرت و وجود Cryptochrome -نوعی گیرنده نوری در گیاهان وجانوران – توانست این معمای پیچیده را حل کند.

این پروتئین که نقش آن در تنظیم ساعت بیولوژیک بسیاری از جانداران اثبات شده، در واکنش به نور آبی-سبز یکی از الکترون‌هایش را به مولکول کوچکتری به نام FAD انتقال می‌دهد تا این جفت الکترون را ایجاد کند. نکته جالب‌توجه اینجاست که این گیرنده تنها در چشم راست سینه‌سرخ‌ها کشف شده و با بستن این چشم می‌توان قدرت رؤیت امواج مغناطیسی و توانایی مهاجرت را از آنها گرفت.

پرندگان میدان مغناطیسی زمین را به شکل سایه‌روشن می بینند

تحقیقات نشان می‌دهند تشکیل این جفت رادیکال آزاد تنها یک‌هزارم ثانیه طول می‌کشد و همین زمان برای اثر میدان مغناطیسى زمین روی اسپین این جفت کافی است. .

هنوز نکات مبهم متعددی وجود دارند اما تحقیقات جاری نشان می‌دهند پرندگان مهاجر می‌توانند میدان مغناطیسی زمین را به شکل سایه‌روشن در کنار مناظر اطراف تماشا کنند. سینه‌سرخ‌ها تنها با چشم راستشان این میدان را می‌بینند اما پرندگانی نیز وجود دارند که از هر دو چشم برای مشاهده این میدان استفاده می‌کنند.

نقشه مغناطیسی مهاجرت
تحقیقات نشان می‌دهند پرندگان مهاجر دو مکانیزم مجزا برای مسیریابی و تعیین ارتفاع در اختیار دارند. مطابق آزمون‌های عصب‌شناسی انجام‌شده گیرنده‌های مغناطیسی تعبیه شده بالای منقار این پرندگان بیشتر به شدت میدان مغناطیسی حساسیت دارند و گیرنده‌های درون چشم وظیفه مسیریابی را به عهده خواهند داشت.

قدرت میدان مغناطیسی زمین در قطب‌ها به حداکثر می‌رسد و در استوا حداقل است. پرندگان می‌توانند در هنگام مهاجرت با استفاده از گیرنده‌های مغناطیسی درون چشم، یک نقشه ذهنی از پستی‌ها و بلندی‌های این جریان ایجاد کنند. این نقشه دقیق به خوبی می‌تواند برای پرندگانی که برای بار دوم یا بیشتر مهاجرت می‌کنند حین عبور از مناطق کوهستانی مه گرفته یا شهرهای بزرگ آلوده مورد استفاده قرار بگیرد. پرندگان جوانی که برای اولین‌بار مهاجرت می‌کنند از گیرنده‌های مغناطیسی درون چشم‌ها برای تعیین شدت این میدان استفاده خواهند کرد.

مطمئنا در طبیعت پرندگان مهاجر از تمامی سرنخ‌های موجود در دنیای پیرامون از میدان مغناطیسى زمین گرفته تا خورشید، ستارگان، بوها، مناظر و حتی صدای برخورد امواج با صخره‌ها استفاده خواهند کرد. مطالعه روی باسترک‌هایی که در شب‌ مهاجرت‌ می‌کنند و تحت اثر میدان مغناطیسی قوی راه را گم کرده‌اند، نشان می‌دهد هر صبح با طلوع آفتاب، انحراف مسیر را تصحیح خواهند کرد.

بسیاری از جانداران مانند خرچنگ‌ها، لاک‌پشت، انواع ماهی‌ها مانند قزل‌آلا، کوسه‌ها و حتی پستاندارانی مانند خفاش‌ها و موش کور از این حس هفتم برخوردارند اما شیوه هر یک برای درک آن اندکی متفاوت است. به عنوان مثال کوسه‌ها از القاى الکترومغناطیسى برای جهت‌یابی و شکار استفاده می‌کنند و در مورد انسان هنوز قطعیتی در مورد وجود یا عدم‌وجود حس هفتم به دست نیامده است.

خبر آنلاین نوشت:
حتی در فشار له‌کننده اعماق اقیانوس که هزار برابر فشار هوا در سطح دریاست، گونه‌های متنوعی از حیات وجود دارد که بی‌هیچ مشکلی به زندگی خود ادامه می‌دهند. اما راز زندگی در فشارهای خردکننده چیست؟
هنگامی که شروع به فرو رفتن در اعماق دریاها و اقیانوس‌ها می‌کنید، فشار آب افزایش می‌یابد و مشکلاتی را برای موجوداتی همچون انسان که به زندگی در سطح آب عادت کرده‌اند ایجاد می‌کند.
به گزارش نیوساینتیست، مهم‌ترین مشکل این است که فشار فزاینده آب، بار سنگینی را بر روی ریه‌ها و سایر فضاهای پر از هوای بدن اعمال می‌کند. برای مقابله با این تاثیرات، پستانداران غواصی مانند فیل‌های دریایی و نهنگ‌های عنبر که تا عمق بیش از 1000 متری پایین می‌روند، به قفسه سینه و شش‌های خود اجازه می‌دهند تا در هم فشرده شده و هوا را به خارج برانند. برای اینکه این موجودات بتوانند مدت بیشتری را بدون نفس کشیدن در زیر آب باقی بمانند، هموگلوبین‌های خونشان اکسیژن بیشتری را حمل می‌کند. علاوه بر آن، این جانوران از مولکول مشابهی به نام میوگلوبین در ماهیچه‌هایشان بهره می‌برند.
با این وجود، تنها چند صد متر پایین‌تر که فشار آب به چند ده اتمسفر می‌رسد، نوع کاملا متفاوتی از مشکلات ظاهر می‌شود. به دلیل فشرده شدن کانال‌های ارتباطی حیاتی غشای سلول‌ها، کارکرد اعصاب و ماهیچه قلب مختل می‌شود. همچنین بسیاری از پروتئین‌ها نمی‌توانند شکل سه‌بعدی صحیح خود را پیدا کنند و دچار نقص فیزیکی می‌شوند.

برای زنده ماندن، این مخلوقات چند سازگاری سلولی هوشمندانه پیدا کرده‌اند. ارگانیزم‌های واقع در اعماق اقیانوس، از باکتری گرفته تا ماهی، دارای غشای سلولی انعطاف‌پذیرتری هستند که در آنها چربی‌های اشباع شده با نوع اشباع نشده جایگزین شده است. آنها از ترکیبی به نام تری‌متیل‌آمین اکسید استفاده می‌کنند که به پروتئین‌ها کمک می‌کند به درستی شکل بگیرند.
با وجود این سازگاری‌ها، زندگی مخلوقات اعماق دریا مشابه مخلوقاتی است که در سطح آب زندگی می‌کنند. همان طور که
انسان در اعماق آب دچار مشکل می‌شود، خرچنگ‌های اعماق دریا و آمفی‌پادها در سطح آب به دلیل شل شدن بیش از اندازه غشای سلول‌هایشان در فشار عادی، از انواع مشابهی از ترومورها و مشکلات حرکتی رنج می‌برند. فضاهای پر از گاز بدن، مانند بادکنک شنای ماهی‌ها، به دلیل حذف فشاری که بر روی آن وارد می‌شد، متورم و منفجر می‌شود. بنابراین وقتی پای فشار به میان می‌آید، برای همه مخلوقات بهتر است در همان محیطی باقی بمانند که به آن عادت دارند!

خبر آنلاین نوشت: دسته‌ای از مارهای جنوب شرقی آسیا، به مارهای پرنده مشهورند. آن‌ها با حرکات منحصر به فرد بدنشان د رهوا حرکت می‌کنند و البته مردم را به وحشت می‌اندازند، اما وزارت دفاع آمریکا مجذوب این ترسناکی شده است.

بهنوش خرم‌روز: مارها معمولا موجودات ترسناکی هستند. آن‌ها با وجود ظاهر جذاب و پر نقش و نگارشان انسان‌ها را به وحشت می‌اندازند. اما شاید بتوان گفت در بین مارها، مار پرنده به نوعی بیشتر از سایرین،‌ باعث وحشت در بین انسان‌ها می‌شود. تصور کنید ناگهان ماری از هوا روی سرتان فرود بیاید،‌ کلمه ترسناک برای توصیف آن کافی است؟

به گزارش پاپ‌ساینس، به نظر می‌رسد پنتاگون جذب همین احساس وحشتی شده که مارهای پرنده به وجود می‌آورند و تصمیم گرفته حرکت‌های ظریف و دقیق مارهای پرنده در هوا را مورد مطالعه قرار بدهد. مارهای پرنده، اغلب بومی جنوب شرق آسیا و هند هستند.

اگرچه دارپا (آژانس پروژه‌های مطالعاتی پیشرفته دفاعی آمریکا) مطابق معمول صحبتی از مطالعه روی این دسته از مارها به میان نیاورده، ‌اما پول‌هایی که روی این مطالعات خرج می‌کند، نشان می‌دهد که به این پروژه علاقمند است. جان سوشا، زیست‌شناسی است که با دلارهای دارپا توانسته یک مدل سه‌بعدی بسازد که از نظر فیزیکی و زیست‌شناسی، حرکات مارهای پرنده را بازسازی می‌کند.

اما آیا مارهای پرنده واقعا می‌توانند پرواز کنند؟ درحقیقت نه! مارهای پرنده فقط به طور هدف‌دار از بلندی می‌پرند. آن‌ها خود را به بالای درختان بسیار بلند می‌رسانند، سپس خود را به پایین می‌اندازند، البته نه یک سقوط معمولی.

در واقع در ابتدای سقوط، ‌آن‌ها سرعت می‌گیرند. سپس با حرکات بسیار ظریف و مخصوص به خود در هوا حرکت می‌کنند و بدین ترتیب مسافتی را در هوا می‌پیمایند. گاه این مسافت تا 244 متر هم می‌رسد. به گفته محققین،‌ بدن مارها در طول پرش مانند یک بال عمل می‌کند. بعضی از این مارها حتی می‌توانند در طول حرکت خود در هوا دور هم بزنند.

مهر نوشت: منطقه فسیلی که می تواند یکی از بزرگترین مناطق فسیلی عصر یخبندان در جهان نامگذاری شود طی حادثه ای توسط یک راننده بولدوزر کشف شد.

به گزارش خبرگزاری مهر، کشفی اتفاقی توسط یک راننده بلدوزر منجر به حادثه ای شد که می تواند بزرگترین اکتشاف قرن نام بگیرد: کشف گورستانی متعلق به عصر یخبندان که می تواند رقیبی برای منطقه مشهور “لا برو” به شمار رود.

پس از دو هفته حفاری در مخزن فسیلی “زیگلر” در نزدیکی روستای “اسنومَس” واقع در کلرادو، دانشمندان موزه علوم طبیعی “دنور” گنجینه ای بزرگ از فسیلهای متعدد، حشرات و گیاهان را با خود به خانه بردند. گنجینه ای که به گفته آنها می تواند دیدگاهی واقع بینانه از جانداران غول پیکری که در دوران باستان بر روی زمین پرسه می زدند را در اختیار آنها قرار دهد.

شبیه سازی ظاهر حیوانات عصر یخبندان از روی فسیلهای کشف شده

از زمانی که دانشمندان استخراج فسیلها را آغاز کردند در حدود 600 استخوان از 20 گونه جانداری متعلق به دوران پلیستوسن یا همان عصر یخبندان را از زیر خاک بیرون کشیدند. بقایای پنج پستاندار فیل نما به نام “مستودون”، سه گاو میش، یک تنبلک، یک گوزن، یک سمندر ببری و دو ماموت کلمبیایی از جمله فسیلهای ارزشمندی بوده اند که در این گورستان دسته جمعی ما قبل تاریخ کشف شده اند.

شکل شبیه سازی شده یک ماموت کلمبیایی

کشف این منطقه زمانی آغاز شد که یک راننده بولدوزر به صورت اتفاقی با یکی از فسیلهایی که به یک ماموت تعلق داشت برخورد کرده و به سرعت با موزه تاریخ طبیعی دنور تماس گرفت تا آنها را از این کشف آگاه کند.

از دیگر بخشهای هیجان انگیز این منطقه فسیلی، کشف تعداد زیادی حشره و حیات گیاهی است، به همراه تکه های چوبی که در عصر یخبندان توسط سگهای آبی جویده شده اند. دانشمندان معتقدند این مدارک می توانند پنجره ای را به سوی اکوسیستم عصر یخبندان به روی آنها بگشاید.

بی همتا بودن این منطقه به خاطر موقعیتی است که در آن واقع شده است، منطقه “زیگلر” بر فراز منطقه ای قرار گرفته که نسبت به بسیاری از دیگر مناطق اکتشافی مرتفع تر به شمار می رود. این منطقه در اصل یک دریاچه یخی بوده و از این رو توانسته فسیلهایی که درونش قرار داشته اند را برای بیش از 40 هزار سال سالم نگه دارد.

بر اساس گزارش نشنال جئوگرافیک، دانشمندان اکنون این فسیلهای ارزشمند را به موزه دنور انتقال داده اند تا قبل از بازگشت دوباره به منطقه ماقبل تاریخی “زیگلر” در ماه می، عملیات مورد نیاز برای حفظ و نگه داری از این فسیلها را آغاز کنند.

مهر نوشت: ویتنام با 13 هزار و 200 گونه گیاهی و 10 هزار گونه جانوری، به عنوان کشوری با بیشترین تنوع در گونه های گیاهی و جانوری شناخته شد.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از خبرگزاری رسمی ویتنام (ونا)، معاون بخش حفاظت از تنوع زیستی ویتنام در سخنرانی خود در نشست بین المللی تنوع زیستی که در هانوی برگزار شد گفت: تنوع بر روی زمین، اکوسیستم، مناظر و اقلیم جغرافیایی باعث به وجود آمدن تنوع در کل اکوسیستم گونه های گیاهی و جانوری در ویتنام شده است.

“پهام آنه کونگ” افزود: ویتنام باید در زمینه کارشناس فنی، انتقال فناوری، به اشتراک گذاری اطلاعات، همکاری های بین المللی بیش از پیش تلاش کند.

دریای ویتنام با داشتن 10 اکوسیستم ویژه، محیطی برای زندگی 11 هزار گونه جاندار دریایی است.

شرکت کنندگان در این نشست دو روزه بر حفاظت از تنوع زیستی تاکید کردند.

تابناک نوشت:

پژوهشگران در تحقيقاتي علت آنچه كه “خودكشي دلفين‌ها ” در دريا مي‌دانستند را كشف كردند.

به گزارش خبرگزاي فارس، پژوهشگران دانشگاه فلوريداي جنوبي با اشاره به علت نامعلوم خودكشي در دلفين‌ها، با تاكيد بر نتايج تازه‌ترين تحقيقات در نواحي ساحلي سراسر جهان اعلام كردند حس شنوايي مانند حس بينايي از اهميت زيادي براي دلفين‌ها برخوردار است و دلفين‌هايي كه نتوانند از امواج صوتي براي شناسايي جاي غذا يا پيدا كردن خانواده خود استفاده كنند؛ دچار ضعف جسماني و بي رمق مي شوند و در نتيجه از بقيه جدا مي‌افتند و دليل از بين رفتن آنان همين امر است.

پژوهشگران مي‌گويند اغلب دلفين‌هايي كه مرده در كنار سواحل پيدا مي شوند تقريبا ناشنوا هستند و يا قدرت شنوايي آنها كم شده است .

سالانه بطور ميانگين حدود يك هزار و 200 تا يك هزار و 600 وال و دلفين در سواحل امريكا به گل مي‌نشينند و بررسيها نشان داده است اغلب اين جانوران كر شده‌اند يا از قدرت شنوايي آنها كاسته شده است .

به گفته پژوهشگران دلفينها بدون توانايي شنيدن امواج صوتي، بي دفاع و بي‌رمق مي شوند. برخي از دانشمندان علت بروز اين مشكل را تركيبي از بالا رفتن سن، نقص مادرزادي يا ابتلا به بيماري مي دانند، ولي برخي ديگر آلودگي صوتي ناشي از فعاليت‌هاي بشر در اكوسيستم درياها را علت نقص شنوايي دلفينها ذكر مي كنند .

صداي موتور قايق‌هاي تندرو و كشتي‌هاي پهن پيكر اقيانوس پيما، اكوسيستم آبهاي آزاد را آلوده مي كند . به اين عوامل ايجاد آلودگي صوتي، بايد سروصداي ناشي از آزمايش‌هاي لرزه نگاري براي اكتشاف نفت و گاز در بستر درياها و نيز الودگي صوتي ناشي از اجراي رزمايشهاي دريايي مختلف را اضافه كرد .

اين حيوانات به گونه‌اي خلق شده‌اند كه حس شنوايي در آنها بسيار حساس است، ولي امروز اين جانوران مجبورند سر و صداهايي را بشنوند كه اجدادشان هرگز تجربه نكرده اند .

مهر نوشت:

دانشمندان موفق به کشف فسیل دایناسوری غول پیکر به اندازه یک زرافه شده اند که می توانسته به هوا پریده و هزاران مایل را پرواز کند.

به گزارش خبرگزاری مهر، محققان دیرینه شناس در دو دانشگاه پورت سماوت و کاتام مطالعات دقیقی را بر روی چگونگی توانایی پرواز در چنین موجود عظیمی انجام داده و دریافتند این موجود خزنده بالدار یا همان پتروساروس با استفاده از ماهیچه های قدرتمندی که در پاها و دستهایش داشته است به هوا پریده و از زمین بلند می شده و با کمک بالهای بزرگش پرواز را آغاز می کرده است.

زمانی که پرواز آنها آغاز می شد، با استفاده از بالهای بزرگشان می توانستند فواصل بسیار طولانی، حتی سرتاسر قاره ها را بپیمایند به گفته محققان اکثر پرنده ها به واسطه دویدن و رسیدن به حداکثر سرعت و پریدن به هوا قبل از آغاز به بال زدن پرواز کردن را آغاز می کنند و حتی اگر به اندازه کافی کوچک باشند می توانند از روی یک تپه شنی کوچک نیز پرواز کنند.

مطالعات پیشین نشان داده بودند پتروساروسهای بزرگ به اندازه ای بزرگ و سنگین وزن بوده اند که قدرت مانور دادن، دویدن و به هوا پریدن در آنها از بین رفته باشد اما مطالعات جدید نشان می دهند این دایناسورها در واقع خزندگان بالداری بوده اند که اسکلت بندی، نسبت بالها و حجم ماهیچه ای کاملا متفاوتی از پرنده ها داشته اند.

به گفته دانشمندان آنها به شیوه ای کاملا متفاوت از پرنده ها پرواز می کرده اند و از زاویه پرش و انحنای پرواز کوتاهتری برخوردار بوده اند. نتیجه این مطالعات درست خلاف فرضیه هایی هستند که این جانداران را سنگین تر از آن می دانند که قدرت پرواز داشته باشند. بر اساس این نتایج پتروساروسها از 50 کیلوگرم عضله در بخش جلویی بالها برخوردار بوده اند و از این رو می توانسته اند بر خلاف وزن بالای بدنشان، به راحتی به هوا بلند شوند.

بر اساس محاسبات پیشین پتروساروسها 6 متر ارتفاع داشته و وسعت بالهای آنها 12 متر بوده است اما برخی از دانشمندان ارتفاع پنج متر و طول بال 10 متر را برای این جانداران واقع گرایانه تر می دانند.

بر اساس گزارش بی بی سی، دانشمندان با بررسی هر نوع جنبه آناتومیکی این خزندگان بالدار ما قبل تاریخ، جاندارانی که در حدود 65 میلیون سال پیش به همراه دایناسورها منقرض شده اند، به تفاوت نوع پرواز این جانداران بالدار و پرنده های عادی پی برده اند.

مهر نوشت:

دیرینه شناسان موفق به کشف یکی از قدیمی ترین جنینهای گونه ای از دایناسورها شده اند که در حدود 190 میلیون سال پیش بر روی زمین پرسه می زده اند.

به گزارش خبرگزاری مهر، تخم های دایناسوری که در جنوب آفریقا یافته شده و به گونه ای از دایناسورها به نام “ماسوس پوندیلس” تعلق دارد، حاوی جنین هایی است که با گذشت سالهای طولانی به خوبی حفظ شده اند. این گونه دایناسوری در واقع خانواده و جد دایناسورهای گردن بلند “برونتوساروس” به شمار می رود.

به گفته دانشمندان این تحقیقات پنجره ای هیجان انگیز را به سوی تاریخ اولیه تکامل دایناسورها باز کرده است. دانشمندان از جنین های کشف شده برای بازسازی ظاهر بچه دایناسورها زمانی که بر روی زمین زندگی می کرده اند، استفاده کردند.

محققان در حین مطالعه بر روی این نمونه ها که در اصل در سال 1976 در آفریقای جنوبی کشف شده، دریافتند این نمونه قدیمی ترین نمونه جنینی است که تا به حال از دایناسورها و هر گونه مهره دار دیگری بر روی زمین کشف شده است.

طی مطالعه بر روی اسکلت به جا مانده از این بچه دایناسورهای 20 سانتیمتری، محققان اعلام کردند جنین ها در حال شکستن پوسته تخمها بوده اند اما هرگز موفق به انجام این کار نشده اند.

بر اساس گزارش بی بی سی، مطالعات نشان می دهند این جنین ها نسبت به نمونه بالغ ظاهری کاملا متفاوت دارند، پس از بیرون آمدن از تخم بر خلاف نمونه های بالغ بر روی چهار پای خود راه می روند و از نظر قدی نیز با دایناسورهای بالغ 5 متری تفاوت زیادی دارند.

تابناک نوشت:

مدیر تحقیقات و امور اطلاع رسانی دانشگاه علوم پزشکی کردستان با اشاره به جزئیات موش ترانس ژنیک، گفت: کلیه سلول های قلبی و مغزی موش تولید شده سبز است و از آنجایی که اساس این پروژه تزریق DNA است، می تواند این رنگ را به نسلهای بعدی خود منتقل کند.

دکتر عطاالله حیدری در گفتگو با خبرنگار مهر، با اشاره به برنامه های وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در زمینه سلولی و مولکولی، افزود: در این راستا دانشگاه فعالیت هایی را در آزمایشگاه تحقیقات سلولی و مولکولی اجرایی می کرد که با تبدیل آن به مرکز تحقیقات سلولی و مولکولی این فعالیت ها ادامه یافت به گونه ای که یکی از محققان دانشگاه برای فراگیری تکنیک های مولکولی به خارج اعزام شد.

وی ادامه داد: پس از بازگشت این محقق به کشور، اجرای پروژه های تحقیقاتی تولید موش ترنس ژنیک آغاز شد و در نهایت موفق به تولید آن شدیم.

مدیر تحقیقات و امور اطلاع رسانی دانشگاه علوم پزشکی کردستان، اساس این تکنیک را تزریق DNA به داخل سلول تخم دانست و خاطر نشان کرد: پس از تشکیل سلول تخم، DNA مورد نظر به داخل سلول تخم تزریق شد و بعد از لقاح، سلول های مورد نظر جایگزین شدند و موش سبز به طور طبیعی متولد شد.

وی با اشاره به اهمیت این پروژه، یاداور شد: این پروژه علاوه بر انجام تحقیقاتی در زمینه سلولی و مولکولی، دارای سه زمینه کاربردی است که شامل مدل سازی بیماریها، داروسازی و تولید حیوانات با ویژگیهای خاص است.

حیدری در این زمینه توضیح داد: با استفاده از این تکنیک می توان ژن خاصی که تولید کننده بیماری است را حذف و همچنین در خصوص حذف ژن ها مطالعات کرد از سوی دیگر دریافت اینکه حذف ژن ها چه علایمی را ایجاد می کند و در نهایت می توان پروتکل هایی را برای درمان بیماریها تدوین کرد نیز از این طریق امکان پذیر است.

وی با تاکید بر اینکه این مدل سازی تنها برای بیماریهایی در سطح سلولی و مولکولی قابل اجرا است، خاطر نشان کرد: از برنامه های آتی این دانشگاه تولید موش “آبی” و “قرمز” است.

مدیر تحقیقات و امور اطلاع رسانی دانشگاه علوم پزشکی کردستان، تولید موشهای رنگی را نشان دهنده توانمندی کشور در زمینه دستکاری ژنتیکی دانست و ادامه داد: در حال حاضر موشی را تولید کردیم که کلیه سلول های قلبی و مغزی آن سبز است و نشان می دهد که ما توانایی دستکاری کنترل شده ژنتیکی را داریم و می توانیم با تست های مختلف این دستکاری را انجام دهیم.

وی توانایی توارث را از ویژگیهای مهم این موش ذکر و اضافه کرد: موش سبزی که متولد شد می تواند این رنگ را به نسلهای بعدی خود منتقل کند. قبلا موشهای “گورخری” در پژوهشگاه رویان تولید شد که قسمتی از بدن آنها بود اما قدرت توارث نداشتند در این پروژه چون اساس آن تزریق DNA به سلول تخم بود این موش به صورت طبیعی متولد شد.

وی سیستم تحقیقات در نظام سلامت و تحقیقات در زمینه گسترش مرزهای دانش را از اولویت های تحقیقاتی دانشگاه علوم پزشکی کردستان ذکر کرد و ادامه داد: بر این اساس پروژه تولید موشهای ترانس ژنیک در 3 مرحله اجرایی می شود. مرحله اول تولید موش ترانس ژنیک بود و مراحل بعدی تولید موشهای knock out و knock in و شبیه سازی بر روی موشها برای بررسی عواملی چون پیری است که در دستور کار دانشگاه قرار دارد.

وی به جزئیات تولید موشهای knock out و knock in اشاره کرد و توضیح داد: دراین پروژه یک قسمت از ژن خاص حذف و یا اضافه می شود. مثلا ژن خاصی به عنوان عامل بیماری شناخته شده است حذف می شود و یک ژن دیگر که دارای ویژگیهای خاص است اضافه می شود.