دیده بان حقوق حیوانات: /هومن خاکپور*: شکار پرندگان وحیوانات از گذشته‌های دور به عنوان یکی از راه‌های معیشت و درآمد جوامع محلی مطرح بوده است. زمانی که تعداد حیوانات و پرندگان زیاد بود،این شکارچیان بدون دانستن خسارت‌های آن به طبیعت زیبای کشور به‌ویژه در شمال ایران لطمه وارد می‌کردند. در گذشته با توجه با تعداد فراوان حیوانات و پرندگان این شکار‌ها زیاد مساله‌ساز نبود. اما امروزه با توجه شرایط حیات‌وحش، تعداد پرندگان تا حد زیادی کاهش پیدا کرده است. بر اساس آمارسازمان حفاظت محیط زیست در چهار دهه پیش، در یکی از استان‌ها بیش از 20 هزار چهارپا داشتیم اما، بر اساس جدیدترین آمارها، امروزه تعداد کل دام‌ها در کشور به کمتر از 110 راس رسیده است به‌طوری که، وضعیت نگران‌کننده‌ای را ایجاد کرده است. البته همه این قضیه به شکار برنمی‌گردد بلکه یکی از عوامل مهم در این زمینه، تخریب زیستگاه‌هاست؛ زیستگاه‌هایی که به وسیله فعالیت‌های عمرانی و بهره‌برداری‌های بی‌رویه تخریب شده است و باعث شده جمعیت حیات وحش ما در حوزه پرندگان و چهارپایان به شدت کاهش یابد. در این شرایط شکار و ترویج آن می‌تواند وضعیت را نگران‌کننده‌تر کند و تهدید بیشتری در رابطه با تنوع زیستی ما ایجاد کند. اینجاست که به شکارکردن نباید به‌عنوان یک معیشت نگریسته شود و باید در این راستا به سمت تغییر رفتار در جوامع محلی حرکت کنیم و آموزش‌های لازم را به این جوامع بدهیم وبه آنها بگوییم که وضعیت حیات‌وحش بسیار نگران‌کننده است و بفهمانیم که شکار پرندگان نباید تنها به خاطر امرار معاش باشد. با تغییر رفتار، ما می‌توانیم به این سمت حرکت کنیم که کاربری دیگری برای حیات وحش ایجاد کنیم به نحوی که از جاذبه‌های حیات وحش خود استفاده کرده و از شکار حیوانات و پرندگان جلوگیری کنیم. در این بین دولت نیز باید کمک کند تا زیرساخت‌های لازم ایجاد شود ؛ به نحوی که جوامع محلی بتوانند از جاذبه‌های گردشگری مناطق خود امرار معاش کنند. اگر این اتفاق‌ها بیفتد مردم محلی فرصت شکار به افراد فرصت‌طلب نمی‌دهند و جلوی شکار بی‌رویه حیوانات و پرندگان را می‌گیرند. اگر ما بتوانیم با حمایت مالی زیرساخت‌های لازم را در حوزه‌های فرهنگی و دانش جوامع محلی و … ایجاد کنیم می‌توانیم امید داشته باشیم که با این تغییر رفتار مردم، شکار پرندگان تا حد ممکن کاهش یابد.
