دیده بان حقوق حیوانات/ سليمان لطفي‌نيا: دامپزشک ایرانی در روزگار باستان به شوند(:علت) جایگاه بالاي كاري و دانش تخصصی، ارج و جایگاهی بلندي نزد مردم و فرمانروايان داشته است به گونه‌اي كه همواره فرنشين(:ريیس) اداره‌ي دامپزشکی ارتش در زمان داریوش بزرگ، درجه و جايگاه سپهبدی مي‌يافته و هم‌زمان نیز فرمانده دسته‌ي سواره‌نظام ارتش ایران‌زمین بوده است.
به گزارش هموطن آنلاین؛ دکتر «احمد‌رضا تابع بردبار»، فرنشين شورای نظام دامپزشکی استان فارس، در پيشگفتار نخستین دوره‌ي یک‌روزه آموزشی «آشنایی با قوانین و مقررات دامپزشکی کشور» گفت: «بخش بزرگي از نفوذ بسيار دامپزشکان در روزگار باستان به نقش آنان در تربیت؛ پرورش و درمان بیماری اسب‌های سواره‌نظام باز‌می‌گردد. اين در حالی است که هم‌اکنون دامپزشکان به عنوان سربازان خط مقدم مبارزه با بیماری‌های مشترک ميان انسان و حیوان، نقشی بسيار بالاتر و با اهمیت‌تر از هم‌صنفی‌های خود در روزگار باستان بازي می‌کنند و نياز است تصمیم‌سازان عرصه سلامت بیش از گذشته به نقش بی‌مانند دامپزشکان بنگرند. دکتر تابع بردبار، همچنین افزود: «برای نخستين‌بار نزديك به ٦٠٠ سال پيش از میلاد، در فرازهایی از کتاب سپند(:مقدس) هم‌میهنان زرتشتی؛ بارها درباره‌ي روش‌های گوناگون پرورش و نگهداری حیوانات و همچنین درمان بیماری‌ها با سودجستن از دانش تخصصی دامپزشکان اشاره شده است که سخن چندباره از دامپزشکان و كارهاي دامپزشکی در کتاب‌هاي دين‌هاي آسمانی؛ تاکیدی دوباره بر ارزش جايگاه دامپزشکان در بالا بردن جوامع و تسریع در رسیدن به خواسته‌هاي سلامت است. پژوهش‌ها نشان می‌دهد شناخت دانش دامپزشکی از نگاه تخصصی پس از گذشت پنج سده از میلاد، برای نخستین‌بار در ایران با پايه‌گذاري شد و دامپزشکی به گونه‌اي علمی و آکادمیک آموزش داده شد که البته باید توجه کرد؛ پايه‌گذاري اين آموزشگاه در آن زمان نیز براي درمان اسبان ارتش سواره‌نظام بوده است. در آن روزگار براي گسترش و پیشرفت دانش دامپزشکی به ویژه در شناخت و درمان بیماری‌های اسب، نیاز بسياري به افراد كارشناس و دامپزشکان كاردان ایرانی بود که با بودن این افراد؛ کتاب‌های ارزشمند و گاه ماندگاری با نام‌هايي مانند پرورش اسب، فن سوارکاری، درمان برخی بیماری‌های غیر‌عفونی و عفونی و … در آن روزگار به نگارش در‌آمد.»
دکتر تابع بردبار درباره‌ي نقش دامپزشکی و دامپزشکان در روزگار ساسانیان و پس از آن یادآور شد: «در ایران باستان علوم پزشکی و دامپزشکی همواره در یک راه حرکت می‌کردند و هیچ‌گاه جدای از هم نبودند اما پس از آن روزگار، با گسترش دانش‌هاي گوناگون دامپزشکی و تخصصی شدن موضوع‌ها، كم‌كم بحث جدايی دامپزشکی و پزشکی از هم مطرح شد.»
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.