دیده بان حقوق حیوانات: «رئیس جمهور جدید در رابطه با مشکل … چه خواهد کرد؟»؛ با پر کردن جای خالی با کلمه مناسب، پرسشی شکل خواهد گرفت که در این روزها به شدت رایج است؛ هر کس به فراخور مسائلی که پیش روی دارد، کلمه ای را در جای خالی گذاشته و پرسش را کامل می‌کند اما ظاهرا برخی کلمات عمومی تر متولی خاصی برای کامل کردن این پرسش ندارند!
به گزارش «تابناک»، هرچند دکتر حسن روحانی روز گذشته و در مراسم تحلیف، لیست وزاری پیشنهادی خود را قرائت کرد تا بازار شایعات و گمانه زنی ها در این باره برچیده شده و همه چیز ملموس‌تر شود، اما ظاهرا هنوز خیلی راه باقی مانده تا رئیس سازمان حفاظت محیط زیست معرفی شده و یا حتی اخبار مبتنی بر گمانه زنی در این باره منتشر شود!
معرفی وزرای پیشنهادی در حالی صورت گرفت که رئیس جمهور می‌توانست از دو هفته فرصتی که قانون برای وی قائل شده، بهره بگیرد اما رئیس دولت که قصد دارد سریع تر با همراهی اعضای کابینه اش، برنامه های مد نظر برای اصلاح امور را آغاز کند، نه تنها لیست وزرای پیشنهادی را سریع معرفی کرد، بلکه از معرفی رئیس دفتر، معاونان و مشاوران خود نیز دریغ نورزیده تا حاصل جمع تمامی این مولفه ها، تاخیر به شدت نگران کننده در معرفی نشدن رئیس نهادی باشد که عملکرد آن ارتباط بسیار مستقیمی با زندگی مردم دارد.
پر واضح است که اهمیت وجودی سازمان محیط زیست، موضوعی نیست که نیاز به شرح و تفصیل داشته باشد اما شاید خالی از اهمیت نباشد که تاکیدی دوباره به برخی مشکلاتی داشته باشیم که گریبان گیر محیط زیست میهن‌مان شده و به تبع آن، مستقیم یا غیر مستقیم پای بر گلوی زندگی بسیاری مان نهاده است؛ تاکیدی واژگونه بر اهمیت جایگاه بسیار مهم سازمان محیط زیست از راه برشمردن مشکلات جدی موجود در این عرصه.
در این راستا بیان برخی مشکلات عمده محیط زیستی که در سالهای اخیر بارها به روایت اخبار و تحلیل ها بیان شده و هریک در زمان شدت گرفتن نقل محافل مختلف شده، چه بسا موثر باشد؛ مشکلاتی همچون شدت گرفتن آلودگی هوا در کلانشهرها، گسترش روزافزون خشکسالی که جز هامون زیبای سیستان و بلوچستان، نگین فیروزه ای آذربایجان و بسیاری دیگر از آبگیرهای سطح کشور را به بحران سخت دچار کرده و به مشکلاتی همچون بیابان زایی دامن زده است، معضل چاره جویی نشده‌ای به نام گرد و غبارهای وارداتی از کشور همسایه که زندگی هموطنانمان در غرب، جنوب غربی و حتی مرکز و جنوب کشور را تیره و تار کرده و حتی گاه تا فلج کردن زندگی روزمره پیش رفته است، کشتار موجوداتی که قدمتی بسیار بسیار کهن تر از هر چه تصور کنید در پهنه جغرافیایی کشورمان داشته اما همه این پیشینه مانع از خطر رو به گسترش انقراضشان نشده است، کاهش چشمگیر مناطق جنگلی و حتی مراتع سر سبز کشور که بر اثر عوامل مختلف و البته متاثر از تصمیمات نا صحیح انسانی رقم خورده است و …
نگاهی به این فهرست بلند بالا کافی است تا مباحث محیط زیستی به اوج اهمیت خود رسیده و هر چند بار دیگر جای خالی برنامه های مطرح نشده کاندیداهای ریاست جمهوری در کوران سپری شده انتخاباتی یادآوری شود، در نهایت و با استقرار رئیس جمهور منتخب، لزوم تغییر در رویکرد دولت برای بهبود شرایط مورد تاکید قرار گیرد اما وقتی که می‌شنویم حتی مشاوران رئیس جمهور در امور مختلف معرفی شده یا اسامی گزینه های احتمالی تصدی گری این پست ها به گوش می‌رسد ولی نشانه ای از معرفی رئیس سازمان محیط زیست نیست، چاره ای نخواهیم داشت جز اینکه بپذیریم به ظاهر مساله محیط زیست در اولویت های نخست دولت تدبیر و امید نیست.
ماجرا زمانی دردناک تر می‌شود که بدانیم در سکوت سنگین حکم فرما در این حوزه، نه از نهادهای موثر در امر تعیین کابینه همچون مجلس صدایی به گوش می رسد، نه متولیان فعلی نهادهای محیط زیستی اعتراضی به این فراموش شدگی دارند و نه حتی رسانه های مختلف به بررسی ابعاد ماجرا می‌پردازند تا ماحصل کار به خواب خرگوشی شباهت پیدا کرده و احتمالا زمانی که نخستین عارضه های یکی از دردهای کهنه این عرصه -همچون ورود موج جدیدی از گرد و غبار به کشور،- هویدا شود، ناگهان هجمه های مختلفی آغاز شده و هر کسی در آب گل‌آلود به دنبال گرفتن ماهی برای خود بیافتد!
این البته روی بد ماجراست چراکه برخی فعالان محیط زیست معتقدند که این سکوت حکمفرما در عرصه محیط زیست، نه نشانه بی اهمیت جلوه کردن مسائل محیط زیستی نزد روحانی، همکاران و همفکران وی، که نشانه تامل و تدبیر ایشان در یافتن بهترین گزینه برای سپردن سکان هدایت کشتی به گل نشسته محیط زیست کشور به دستان وی است چراکه کیست که نداند در روزگار بی اهمیتی سپری شده در محیط زیست –که چه بسا عمده مشکلات امروز این عرصه را رقم زده است، کمتر مدیر توانمندی در این حوزه پرورش یافته که حالا بخواهیم بر سر تصدی گری یکی از ایشان و چشم پوشی بر اسامی سایرین، مناقشه داشته باشیم.
این دست مدعیان، شاهد ادعای خود را معرفی نشدن رئیس سازمان مهم دیگری به نام «انرژی اتمی» می‌دانند که هرچند زمزمه هایی درباره گزینه های احتمالی تصدی گری آن به گوش می‌رسد، ولی از باب نقش پر رنگ مسائل مرتبط با این سازمان که حتی نقش پررنگی در مناظرات انتخاباتی و در نهایت معرفی گزینه اصلح نزد مردم داشت، به آینده موکول شده تا نهایت استفاده از فرصت برای انتخاب بهترین و جامع ترین مدیر در این عرصه صورت پذیرد.
البته قیاس این دو انتخاب (انتخاب رئیس سازمان محیط زیست و رئیس سازمان انرژی اتمی) چه از لحاظ شکلی و چه از لحاظ ماهوی و با مرتب دانستن روندهای متفاوت این دو انتخاب، کاری به غایت عجیب خواهد بود که چه بسا تنها در قالب بحث های سیاسی حاکم بر جامعه ایرانی ما ممکن باشد اما آنچه واضح است، تفاوت برنامه های کلان قابل طرح در دو عرصه است که در یکی به شدت سیاسی و متاثر از تصمیمات کلان نظام و تعاملات بین المللی خواهد بود و غالبا اثرگذاری غیر مستقیم به همراه خواهد داشت و در دیگری به شدت داخلی بوده و غالبا اثرات ملموسی در زندگی روزمره مردم خواهد گذاشت؛ اثراتی همچون احساس خفگی ناشی از اوج گرفتن گرد و غبار!
اینجاست که هر چند نشانه های قرار گرفتن مشکلات محیط زیستی در اولویت های بعدی دولت و نه در جایگاه نخست، واضح تر از تلاش رئیس دولت و همفکرانش برای یافتن گزینه مناسب برای تصدی گری ریاست سازمان محیط زیست به نظر می‌رسد، اما با تصمیم نیک دکتر روحانی در معرفی وزرای پیشنهادی در نخستین روز کاری، ترغیب می‌شویم که احتمال دوم را محتمل تر انگاشته و منتظر بمانیم تا در روزها و هفته های پیش رو، ناخدای کشتی محیط زیست تعیین شده و همانگونه که در واکنش به عبور جاده از باغ گیاه شناسی نوشهر، همه همراهی کردند، در سالهای پیش رو، دوران طلایی احیای این سازمان را نظاره گر باشیم.
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.