به گزارش خبرگزاری مهر به‌نقل از نشنال‌جئوگرافی، پرندگان امروزی حاصل تکامل خانواده‌ای از دایناسورهای پردار به نام «خزنده-ورکیان» بودند که استخوان لگن خاصره مشابهی دارند؛ اما عجیب‌تر این است که منشاء پرهای آنها می‌تواند قدیمی‌تر از این باشد و به جد مشترک میان دایناسورها و پتروسورها (دایناسورهای بالدار) بازگردد.
برای دانشمندان همیشه این سوال مطرح بوده که اگر پرهای اولیه برای پرواز به تکامل نرسیده‌اند، پس هدف از تشکیل آنها چه بود؟
فسیل پتروسور
این پتروسور بین 168 تا 152 میلیون سال قبل در چین می‌زیست. پتروسورها، خزندگان بالداری بودند که پوشش رشته‌های نازک آنها شبیه به پرهای کرکی این جوجه قرقاول بود.
رشته‌های حفاظتی
در سال 1997 / 1376، شو شینگ، دیرینه‌شناس چینی، رشته‌هایی شبیه به پر را بر روی سر، پشت و دم فسیل Beipiaosaurus inexpectus مشاهده کرد. هرچند پر گرما را نگه می‌دارد، اما این پتروسور 2متری برای زنده ماندن می‌بایست گرما از دست می‌داد؛ بنابراین این رشته‌ها احتمالا نقش حفاظتی داشتند.
پر 150 میلیون ساله
این فسیل پر 150 میلیون ساله که در سال 1861 در آلمان کشف شد، متعلق به پرنده‌ای نخستین به نام آرکئوپتریکس است. سوال اینجاست که چرا این پرنده نخستین باید پرهایی شبیه به پرندگان امروزی داشته باشد؟
پرنده ورکیان
با کشف فسیل Psittacosaurus در سال 2001، خانواده جدیدی از دایناسورهای بالدار به نام “پرنده وَرَکیان” آشکار شد. این‌ها رشته‌های بلندی روی دم خود داشتند و استخوان نشیمنگاهی آنها شبیه به پرندگان بود. سئوال اینجاست که آیا پرهای خزنده ورکیان و پرنده ورکیان به صورت مستقل تکامل یافته یا هر دو جد مشترکی داشته‌اند؟
پرهای تزئینی
فسیل Epidexipteryx نشان می‌دهد او در ابعاد یک کبوتر بوده و چهار پر بلند روبان‌مانند داشته است. این پوشش پر بی‌شک برای ذخیره گرما و یا کمک در پرواز بی‌فایده بوده، اما می‌توانسته برای جلب توجه شریک زندگی و یا برای تشخیص سایر افراد گروه کاربرد داشته باشد.
پرهای زیبا و انتخاب جنسیتی
چارلز داروین نتوانست از نظریه انتخاب طبیعی برای توضیح دم زیبای طاووس‌های نر استفاده کند، اما با ارائه فرمول انتخاب جنسیتی نشان داد طاووس‌های نری که دم زیباتر و بلندتری دارند، راحت‌تر جفت پیدا می‌کنند. بدین‌ترتیب طاووس‌ها موفق شده‌اند ژن‌های خود را به نسل بعد انتفال دهند و سایر طاووس‌های نر دم‌کوتاه نابوده شده‌اند.