دیده بان حقوق حیوانات: در یکی از روستاهای مشگین شهر اردبیل خرسی که در استخر گیر افتاده بود در حضور ماموران محیط زیست با انداختن حلقه طناب به دور گردنش از آب خارج شد!

روز گذشته سقوط یک خرس در استخر یک باغ و ناتوان در خروج از آن باعث می شود تا باغداران در عین خسارت دیدن محصولاتشان به یاری خرس بشتابند. آنچه از تصاویر بر می آید این است که خرسی که توان بالا آمدن از استخر را ندارد، بدون هرگونه پرخاشگری از دست مردم محلی سیب و هلو می خورد که رفتاری عجیب و قابل توجه است.

با رسیدن نیروهای امدادی آتش نشانی و محیط بانان محیط زیست صحنه حادثه به درستی مدیریت نمی شود و مردم از صحنه فاصله نمی گیرند. به علاوه در حضور مسوولان فردی با لباس شخصی طنابی به گردن خرس انداخته و با کمک سایر افراد محلی تلاش می کنند خرس را با زور و فشار بالا بکشند که عکس العمل خرس و تکان های شدیدش هنگامی که از گردن آویزان است بر سختی کار می افزاید. پس از تلاش زیاد مردم و تقلای خرس بی نوا، خرس از استخر خارج می شود ولی یک سر طناب به گردنش و سر دیگر به میله ای در زمین متصل است و حیوان نه نتها قادر به فرار نمی شود، که با تقلای حاصل از استرس وارده تلاش می کند هرچه سریع تر خود را از جمع انسان ها دور کند.

در نهایت با خوش شانسی مردم حاضر در محل، هیچ فردی آسیب نمی بیند و خرس نیز با سرعت از صحنه خارج می شود ولی مشخص نیست طناب تنگ دور گردن حیوان باز شده یا نه.

فشار وارده به گردن حیوان، شاهرگ ها و سیستم عصبی می تواند به دور از چشم  مردم و مسوولان منجر به صدمات جدی یا مرگ این خرس شود. همچنین آسیب ندیدن افرد حاضر در صحنه را نیز باید مرهون شانس و اقبالشان دانست و نه هیچ گونه مدیریت صحنه حادثه یا رفتار برنامه ریزی شده دیگر.

در موارد مشابه لازم است مسوولان حاضر در صحنه، از حضور افراد برای تماشا یا فیلمبرداری در صحنه جلوگیری کرده و برای فرار حیوان یک مسیر برنامه ریزی شده امن تامین کنند. به علاوه به جای رفتار نمایشی آسیب زننده به جانور، بهتر بود با تامین راه فرار توسط خود حیوان، امکان ایراد صدمه به خرس و احتمال درگیر شدن با مردم را به خداقل ممکن برسانند. برای این منظور قرار دادن یک تنه درخت در استخر برای بالا رفتن خرس کفایت می کرد! به همین سادگی!

خطای اول: نزدیک شدن مردم بدون مهارت به خرسی که تمام تلاش خود را برای نجات جانش انجام خواهد داد.

خطای دوم: تغذیه خرس در شرایطی که استرس شدید به حیوان وارد شده.

خطای سوم: تلاش برای تغذیه حیوان با دست!

خطای چهارم: مدیریت غلط صحنه امدادی و دور نشدن مردم از صحنه. این مساله به ویژه برای افراد کم توان مثل کودک این تصویر می توانست عواقب غیر قابل جبرانی داشته باشد.

خطای پنجم: تلاش برای نجات حیوان بدون مدیریت افراد تماشاگر و بدون در نظر داشتن راه فرار امن حیوان. همانطور که در تصویر پیداست، به فرض بیرون کشیدن خرس، حیوان هیچ راهی بجز برداشتن انسان ها از سر راهش نخواهد داشت.

خطای ششم: حضور دوربین های متعدد در صحنه و هیجان زده شدن مردم برای اقدامات نمایشی مثل ضبط فیلم غذا دادن به خرس.

خطای هفتم: عدم جلوگیری از تلاش مردم محلی برای نجات اشتباه. در این تصویر فرد سالخورده تلاش می کند طنابی را به گردن حیوان بیندازد و خود در معرض خطر است.

خطای هشتم: انداختن حلقه طناب به دور گردن حیوان سنگین وزن برای بالا کشیدن.

خطای نهم: بالا کشیدن یک نقطه ای آن هم از طریق آویزان کردن خرس سنگین وزن از گردن.

خطای دهم: آزمون و خطا با روش های عجیب ساخت محفظه زنده گیری در محل، اتلاف زمان و تحریک بیشتر حیوان

خطای یازدهم: مقید نشدن حیوان و عکس العمل شدید هنگام بالا کشیده شدن. این رفتار می تواند منجر به صدمات جدی نخاعی شود.

خطای دوازدهم: عدم پیش بینی رفتار خرس پس از بالا کشیده شدن و رها کردن طناب از سر ترس.

خطای دوازدهم: تلاش یک نفره برای بالا کشیدن جثه سنگین و قوی خرس. مرد سفید پوش با خوش اقبالی به استخر سقوط نمی کند.

خطای سیزدهم: بازگشت افرادی که از ترس طناب را رها کرده اند منجر ب بالا و پایین کشیدن مکرر خرس می شود که احتمال آسیب طرفین را بالا می برد.

خطای چهاردهم: تلاش برای نجات از دو جهت، تامین مسیر فرار توسط نردبان سبک و تحریک بیشتر حیوان هنگامی که کم تر از یک متر با افراد فاصله دارد. تحریک از دو سمت عکس العمل غیر قابل پیش بینی خرس را به دنبال دارد.

خطای پانزدهم: برگشتن خرس و فشار طناب به رگ های حیاتی گردن. حداقل عکس العمل در این لحظه باید رها کردن طناب برای جلوگیری از قطع رگ و یا سکته مغزی  باشد.

خطای شانزدهم: بسته بودن سر طناب و عدم تامین امکان فرار خرس پز اس بالا کشیده شدن!

خطای هفدهم: عدم برنامه ریزی برای طراحی جهت فرار خرس. خرس پس از رفتن به چند جهت و ترساندن مردم از یک مسیر اتفاقی فرار می کند.

خطای هجدهم: یکی از مسوولان حاضر در صحنه درخواست اسلحه بیهوشی دارد و معتقد است در صورت وجود سلاح بیهوشی نجات راحت تر می بود در حالی که استفاده از اسلحه بیهوشی در این صحنه منجر به بیحال شدن خرس در حوضچه آب  می شد. پیش از بیهوشی کامل، حیوان به نزدیک شدن بشر واکنش نشان می دهد و در زمان قبل از بیهوشی، غرق شدگی خطر اصلی بود.