دیده بان حقوق حیوانات: به گزارش مهر یک خرس از خوردن دامدار دهلرانی در سومین حمله خرس وحشی به دامداران ایلامی خبر داد. احتمالا خبرنگار مهر آدم را بخشی از رژیم غذایی خرس ها می پندارد.
ایلام – خبرگزاری مهر: خرس وحشی کبیرکوه در حمله به دامدار دهلرانی وی را به شدت زخمی و روانه بیمارستان کرد.
به گزارش خبرنگار مهر، خرس وحشی در منطقه کبیرکوه با حمله به دامدار دهلرانی وی را به شدت زخمی کرد.
عادل قاسمی عشایر ساکن در ارتفاعات کبیر کوه در پی کشته و ناپدید شدن 10 راس از گوسفندانش به جستجو پرداخته که ناگهان با حمله خرس وحشی مواجه می شود.
به گفته وی پس از نیم ساعت جدال خونین، خرس وحشی از خوردن دامدار منصرف شده و وی را رها می کند.
مرادی مسئول بخش جراحی مردان بیمارستان امام خمینی شهر ایلام جراحات وارده به این دامدار را از نوع شکستگی در ناحیه دست، جراحات عمیق در کشاله ران و ناحیه شکمی و آسیب جدی در اثر کنده شدن لب پایین وی اعلام کرد.
بنابر اعلام همراهان این دامدار این سومین حمله خرسهای وحشی به عشایر ساکن در ارتفاعات کبیرکوه در شهر میمه است.
به گفته آنان 40 راس از دام های سبک این منطقه نیز از ابتدای امسال در اثر حمله خرس تلف شده اند.
دامداران این منطقه علت حضور خرس ها در ارتفاعات پایین تر را خشکسالی و نبود آب در آن مناطق اعلام کرده و گفتند: خرس ها برای استفاده از آبشخور دام ها به مناطق دامنه کبیر کوه آمده و علاوه بر حمله به دام ها ترس از آسیب رساندن به کودکان نیز باعث وحشت خانواده ها شده است.
در دامنه ارتفاعات کبیرکوه شهر میمه بیش از 70 خانوار عشایر با 10 هزار راس دام زندگی می کنند ارتفاعات کبیرکوه از مناطق حفاظت شده استان ایلام است که گونه های خرس قهوه ای ، گفتار و گرگ در آن زیست می کنند.
روز گذشته نیز یک خرس وحشی در شهرستان ملکشاهی به یک دامدار حمله و وی را به شدت زخمی کرد.
__________________________
زخمی و مجروح شدن و یا از بین رفتن هموطنان عزیز برای هر فردی غم انگیز است. از آن غم انگیز تر حل ظاهری و روبنایی مسایل است و برخورد نا آگاهانه مردم با مشکلات اینچنینی. اگر طبیعت زیستگاه خرس نیست و حق حیات وحش شکار کردن نیست، پس باید در آینده نزدیک فقط در باغ های وحش نظاره گر آنها باشیم. آیا دامنه ارتفاعات کبیرکوه شهر میمه گنجایش و توان تحمل 70 خانوار عشایر و 10 هزار راس دام را دارد؟ آیا چرای این دام در منطقه باعث تخریب مرتع نمی شود؟ آیا به این دلیل جمعیت چهارپایان منطقه کاهش نمی یابد؟ آیا با این کاهش طعمه، زیستمندان شکارگر به سمت گله ها هدایت نمی شوند؟ آیا اگر شکارگری در طبیعت به یغما رفته اش گوسفندی را طعمه کند، آثار پوست و استخوان آن باقی نمی ماند؟ آیا دامداری که آنچنان با منطقه آشناست که به دنبال گوسفندانش می گردد نباید منطقا یک اثر از ده ها گوسفند مورد ادعا پیدا کند که درنده ای آنرا خورده باشد؟ آیا ادعای شکار 50 خرس ظرف یک سال توسط خرس های یک منطقه به معنای آمار عجیب تعداد خرس ها نیست؟ آیا این آمار قابل استناد است؟ آیا خرس ها فقط گوسفند می خورند؟ آیا محیط زیست جبران خسارت ادعاهای قابل استناد را به عهده می کیرد؟ آیا اصولا ورود اشخاص و دامداران به محیط زیست خرس مجاز است؟ آیا مثل همیشه وحشی و درنده خو خطاب کردن حیوانات راه حل نهایی است؟ آیا با کشتن این خرس وحشی درنده خوی انسان خوار نادان متجاوز دزد مشکل حل می شود؟
هر ساله چند نفری در سقوط از پرتگاه ها و کوه ها جان می بازند. آیا راه حل این مشکل از بین بردن کوه هاست؟!
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.