دسته: حیات وحش

دیده بان حقوق حیوانات/بهار سلاحورزی:مشاور سازمان محیط زیست تکنولوژی شبیه سازی را بسیار نوپا تر از آن می داند که بتواند گونه های جانوری در معرض انقراض را نجات دهد.
به گزارش خبرگزاری مهر،  نخستین باری که حرفی درباره تکنولوژی شبیه‌سازی شنیده شد، زمانی بود که گوسفندی به نام «دالی» در سال ۱۹۹۶ با استفاده از این تکنولوژی به دنیا آمد. اما در حقیقت حدود ۴۵ سال قبل از آن دانشمندان به فکر همانندسازی مهره‌داران افتادند.

در سال ۱۹۵۲ بود که دانشمندان موفق به شبیه‌سازی بچه‌ قورباغه‌هایی شدند که درست مانند حیوان اصلی و اولیه بودند. این بچه قورباغه‌‌های کوچک به عنوان نخستین حیوانات شبیه سازی در تاریخ مشهورند. پس از آن تحقیقات در این زمینه سرعت بیشتری گرفت. سال ۱۹۹۶ تلاش‌های گسترده دانشمندان برای تولید اولین پستاندار شبیه‌سازی شده به نتیجه رسید و گوسفندی به نام دالی در جولای آن سال به دنیا آمد اما ۶ سال بعد در سال ۲۰۰۳ دالی در ۶سالگی و به دلیل ابتلا به یک بیماری ریوی از بین رفت.

با اینکه همچنان تکنولوژی شبیه‌سازی موجودات زنده به کار خود ادامه می دهد اما بیش از ۹۵ درصد از تلاش‌های شبیه‌سازی برای تولید یک موجود زنده شکست می‌خورد و ممکن است بیش از ۱۰۰ فرآیند انتقال هسته‌ای برای تولید یک موجود شبیه‌سازی شده لازم باشد و این تکنولوژی یک عمل گران محسوب می شود. در حقیقت دالی پس از ۲۷۶ مرتبه تلاش برای عوض کردن هسته تخمک به دنیا آمد که این ۲۷۶ تخمک در مجموع ۲۹ رویان تولید کردند که از میان آنها تنها دالی زنده ماند.

علاوه بر این پس از ۹ هزار مرتبه تلاش برای همانندسازی تنها ۷۰ گوساله به دنیا آمده‌اند که یک سوم از این گوساله ها طی مدت کوتاهی جان خود را از دست داده‌اند و بسیاری از آنها در هنگام مرگ به طور غیرعادی، بزرگ بودند.

همچنین بررسی‌های نشان داده‌اند که در حیوانات همانندسازی شده غالباً عملکرد ایمنی مختل شده و میزان بالاتری از ابتلا به انواع عفونت، سرطان و سایر اختلالات وجود دارد. برخی دانشمندان علت مرگ اولین پستاندار شبیه‌سازی شده یعنی دالی را پیری زودرس ناشی از شبیه سازی می‌دانند. اگرچه دکتر پانویل موت مسئول شبیه‌سازی دالی معتقد است که مرگ زودرس این حیوان ارتباط به شبیه‌سازی نداشته و به دلیل یک عفونت تنفسی شایع در میان گوسفندان بوده است.

با این همه پژوهشکده رویان ایران نیز با هدف تولید حیوانات شبیه‌سازی شده از سال ۱۳۷۷ کار خود را آغاز کرد و نخستین گوسفند شبیه‌سازی شده به نام «رویانا» را در سال ۱۳۸۵ تولید کرد که البته بزرگترین جهش علمی کشور در تولید داروهای جدید محسوب می‌شد.

رویانا سومین سال زندگی خود را با دردهای مزمن و نامشخص در ناحیه شکمی آغاز کرد و معاینات مکرر انجام شده توسط تیم دامپزشکی قادر به تبیین عارضه خاصی نشد. این گوسفند همتاسازی شده در اسفند ۸۸ بر اثر نارسایی مزمن کبدی از بین رفت.

نخستین بز شبیه‌سازی شده ایران به نام «حنا» در پایگاه تحقیقاتی علوم سلولی اصفهان در فروردین ۱۳۸۸ متولد شد و نخستین بزغاله ایران و خاورمیانه پس از رویانا، گوسفند شبیه‌سازی شده در پژوهشکده رویان اصفهان بود.

شنگول و منگول بُزهای حاوی ژن فاکتور ۹ انعقادی نیز دی ماه ۱۳۸۸ در پژوهشکده رویان متولد شدند. این بزغاله‌ها که حامل ژن تولید پروتئین انسانی با ترکیب جدید هستند در درمان مبتلایان به بیماری هموفیلی موثرند.

برای نخستین بار در خاورمیانه «بنیانا» در تیرماه ۱۳۸۸ به عنوان اولین گوساله شبیه‌سازی شده در کشور متولد شد که این گوساله پنج روز بعد از به دنیا آمدن به دلیل عفونتی که مشخص نیست چگونه ایجاد شده بود، تلف شد. دومین گوساله شبیه‌سازی شده ایران به نام «تامینا» چند روز پس از مرگ اولین گوساله یعنی «بنیانا» به دنیا آمد. اما چند ساعت بعد به دلیل وقوع تب حاد، این گوساله نیز تلف شد.

هفته گذشته محققان پژوهشگاه رویان اصفهان برای اولین بار موفق به شبیه‌سازی گونه حیوانی در حال انقراض شدند. که البته به اعتقاد رییس پژوهشکده رویان با توجه به اینکه به علت رشد جوامع بشری، تعداد زیادی از حیوانات در حال انقراض هستند که حفظ آنها اهمیت زیادی دارد این موفقیت دستاوردی بزرگ برای کشور است.

آنطور که محمدحسین نصر اصفهانی می گوید: شبیه سازی «قوش وحشی قمیشلو» که گونه ای در حال انقراض در منطقه ای نزدیک به اصفهان است در پژوهشگاه رویان با موفقیت انجام شد و این حیوان در حال حاضر در سلامت کامل در مزرعه این پژوهشگاه نگهداری می شود.

به گفته وی، تاکنون در آسیا تنها سه کشور کره جنوبی، ژاپن و چین فناوری شبیه‌سازی گونه‌های در حال انقراض را در اختیار داشته‌اند و ایران چهارمین کشور آسیایی بوده که به این دانش دست پیدا کرده و تلاش می‌کنیم تا به همین روش، یوزپلنگ و پلنگ ایرانی را نیز شبیه سازی کنیم که تاکنون در این زمینه به موفقیت‌هایی دست پیدا کرده‌ایم.

رییس پژوهشگاه رویان همچنین به افتخارات کشور در زمینه فناوری محیط زیست و حیوانات در حال انقراض اشاره می کند و می افزاید: امیدواریم تعاملاتی با محیط‌ زیست داشته باشیم تا بتوانیم فضایی طبیعی را برای این حیوانات شبیه‌سازی شده، ایجاد کنیم.

اما مشاور رییس سازمان محیط زیست در واکنش به این خبر می‌گوید: محققان شبیه‌سازی در کشور باید متوجه باشند که این علم در مراحل اولیه قرار دارد و هنوز نتایج آن به خوبی مشخص نشده است.

دکتر اسماعیل کهرم به گوسفندی که برای نخستین بار در کشور انگلستان شبیه‌سازی شد و به دلایلی که هنوز کاملا مشخص نیست خیلی زود از بین رفت، اشاره می کند و می افزاید: شبیه‌سازی به عنوان یک کار تحقیقاتی در کشور برای حیوانات ارزشمند است، اما نباید برای این کار به سراغ حیات‌وحش رفت و بهتر است به عنوان مثال بر روی حیوانات اهلی مانند بز، گوسفند و یا مرغ و خروس همانند آنچه که در اسکاتلند انجام شد، تحقیقات خود را ادامه دهند.

به اعتقاد او در هیچ علمی نمی‌توان یک مرتبه راه صدساله را برویم و اگر چنانچه محققان شبیه‌سازی تصور می‌کنند که با شبیه‌سازی قوچ اصفهان می‌توانند جمعیت این گونه را از خطر انقراض نجات دهند، تصور اشتباهی است، چرا که هنوز خیلی زود است که در مورد نتایج این تحقیقات تصمیم‌گیری شود.

آنطور که کهرم می گوید رهاسازی گونه‌های شبیه‌سازی شده در طبیعت بر روی ژن‌های طبیعی در نسل‌های بعد تاثیر می‌گذارد و ساختارهای ژنتیکی نسل آینده را کاملا از بین می‌برد، به گونه‌ای که دیگر هرگز نوع اصیل آن گونه را پس از چند سال نخواهیم داشت.

مشاور رئیس سازمان محیط زیست در پاسخ به اینکه قرار است که این گونه‌ها در محوطه‌های نزدیک به شرایط طبیعت نگهداری شوند و به طور کامل رهاسازی نشوند، ادامه می‌دهد : در بسیاری از کشورهای دنیا در ابتدا تصمیمی برای رهاسازی گونه‌های شبیه‌سازی شده و یا گونه‌های در اسارت در طبیعت وجود نداشته، اما تجربه نشان داده که این گونه‌ها در نهایت به نحوی یا بر اثر بی‌احتیاطی و سهوا و یا عمدا وارد محیط‌های طبیعی شده و سیستم طبیعت را به هم زده‌اند.

او به حضور ناخواسته گونه راکون در شمال کشور و یا قرقاول‌های مازندران و همچنین ماهی‌های دریاچه گهر که احتمالا در اثر بی‌احتیاطی وارد طبیعت کشور شده اند اشاره می کند و توضیح می دهد: در مورد گونه های شبیه سازی شده نیز شاید تا چند دهه آینده به این علم و آگاهی نرسیم که شبیه‌سازی بر روی گونه‌های حیات‌وحش چه نتایج وراثتی و ژنتیکی به دنبال خواهد داشت، بنابراین بهتر است در حال حاضر تمام اقدامات در این زمینه با احتیاط و بر روی گونه‌های غیرحساس انجام شود، کما اینکه در کشورهای پیشرفته مانند انگلستان بعد از شبیه‌سازی یک گوسفند هنوز گونه جدیدی را شبیه‌سازی نکرده‌اند.

کهرم مخالفت خود را با شبیه سازی بر روی گونه‌های بسیار ارزشمندی مانند یوز ایرانی و پلنگ ایرانی اعلام می‌کند و می‌افزاید: یک اشتباه و یا یک بی‌احتیاطی در انجام چنین تحقیقی ممکن است نژاد خالص ایرانی چندین میلیون ساله این گونه‌ها را تغییر دهد و به عنوان مثال موجب کاهش طول عمر، قدرت جسمانی و یا مشکلات دیگری برای این گونه‌ها شود.

به گزارش خبرگزاری مهر، امروزه مسئله «کلونینگ» یا شبیه سازی به یک بحث جهانی و همگانی تبدیل شده است. اگر چه هنوز جزئیات این مسئله برای جهانیان و آینده آن روشن نیست، در عین حال، افراد و گروههای بسیاری در سراسر دنیا با مطالعات تبیین این پدیده نوین را از ابعاد گوناگون دنبال می کنند و در داخل کشور نیز بر روی ابعاد مختلف این علم تحقیقات بسیاری در حال انجام است.

شبیه سازی، در اصل ایده بدی نیست اینکه دانشمندان بتوانند حیوانات یا گیاهان را با کیفیت مطلوب به تولید انبوه برسانند جذاب است. با کمک محققان و مهندسان ژنتیک می توان حیواناتی را به وجود آورد که از اعضای بدن آنها برای پیوند انسانها استفاده شود و یا از طریق جراحی ژنتیک سلولهای سالم مانده از عضو آسیب دیده را به یک عضو کامل تبدیل کرد و یا از موادی که حیوانات در بدنشان تولید می کنند، در داروسازی استفاده کرد و یا به کمک شبیه سازی حیوانات، نسل گونه هایی از موجودات زنده را که در حال انقراض هستند، حفظ کرد.

با این حال اگرچه در بسیاری از مواقع دیدگاه های زیست محیطی که جانب احتیاط را در مورد حیات وحش شکننده کشور در نظر می گیرند فناوری ستیزانه تلقی می شود از آنجایی که این تکنولوژی هنوز بسیار نوپا است، بهتر است که تحقیقات در کشور بر روی گونه هایی با حساسیت کمتر انجام شود.

دیده بان حقوق حیوانات: اواخر هفته گذشته کارشناسان اداره کل حفاظت محیط زیست خراسان شمالی موفق شدند از یک یوزپلنگ ماده به همراه سه توله اش در کنار یک چشمه تصویربرداری کنند. سوال ها اینطور شکل گرفت که آیا این ماده، یوزپلنگ جدیدی است یا از یوزهایی است که در گذشته توسط دوربین های تله ای انجمن یوزپلنگ ایرانی شناسایی شده بودند؟ 
به گزارش زیست بوم و به نقل از روابط عمومی انجمن یوزپلنگ ایرانی، در بهار سال 1391 سه توله یوزپلنگ در پناهگاه حیات وحش میاندشت به دنیا آمدند که از همان ابتدا توسط دوربین های تله ای درحال پایش بودند. تصاویر این خانواده یکی از نادرترین تصاویر موجود از یک خانواده نسبتا بزرگ از یوزهای آسیایی بود که به صورت مرتب توسط دوربین های تله ای گرفته می شدند. درسال 1392، مادر خانواده با موفقیت هرسه توله خود را بزرگ کرده و در سن حدودا یک و نیم سالگی از مادر خود جدا شدند، یک نر و دو ماده حاصل تلاش های این یوزپلنگ مادر بود.

نتیجه بررسی خال ها در بخش پایش و پژوهش انجمن یوزپلنگ ایرانی نشان می دهد که این یوزپلنگ ماده یکی از همان توله هایی است که در سال 1391 به دنیا آمده است. امروز خوشبختانه این توله خود بزرگ شده و پس از رسیدن به سن بلوغ زادآوری کرده است. او هم مانند مادرش سه توله دارد ولی در محدوده ای متفاوت از مادر خود در سالهای گذشته توله هایش را بزرگ می کند.

از سال 1391 تاکنون برنامه پایش منظم با استفاده از دوربین های تله ای توسط انجمن یوزپلنگ ایرانی و اداره کل حفاظت محیط زیست خراسان شمالی با همکاری پروژه حفاظت از یوزپلنگ آسیایی در این منطقه درجریان است، به طوری که طی سه تابستان متوالی از سال 1391تا 1393 اطلاعات ارزشمندی درباره افراد و ساختار جمعیت یوزها در این منطقه به دست آمد و هم چنان درتابستان سال جاری این برنامه توسط اداره حفاظت محیط زیست جاجرم با حمایت انجمن یوزپلنگ ایرانی درجریان می باشد.

علاوه بر این، به منظور کمک به حفظ یوزها در این منطقه، تأمین منابع آبی به عنوان یک راهکار جدی مدنظر قرار گرفت و درسال گذشته تعداد 6 آبشخور اصلی میاندشت مجهز به ساختار مقابله به شتر شد تا از مصرف بی رویه آب توسط شترهای اهلی و بی آب نمودن یوزها و سایر جانوران جلوگیری شود. همچنین در سال جاری، یک همیار محیط زیست برای آب رسانی و گشت و کنترل در این منطقه از جوامع محلی پیرامون میاندشت به کار گرفته شده است که حقوق ایشان کاملا توسط انجمن یوزپلنگ ایرانی پرداخت می شود.

درکنار تولید دانش قابل اتکا و مستند برای حفاظت، ما درتلاش هستیم اقداماتی را انجام دهیم که پایه علمی داشته و تأثیر جدی بر بقای یوزها داشته باشد. در آینده بیشتر از این خانواده خواهید شنید.

دیده بان حقوق حیوانات: دوازدهم اوت، روز جهانی فیل‌هاست و این روز به منظور افزایش حفاظت و نگهداری از بزرگترین پستاندار خشکی‌زی و در معرض خطر انقراض، تعیین شده است.

روز جهانی فیل‌ها در سال 2012 میلادی از سوی یک فیلمساز کانادایی و طرفدار فیل‌ها به اسم «پاتریشیا سیمز» و بنیاد «رهاسازی فیل‌ها در تایلند» نامگذاری شده است. اکنون پس از گذشت حدود دو سال، بیش از 65 سازمان مرتبط با حیات وحش در سراسر جهان از این رویداد حمایت می‌کنند که این نشان‌دهنده افزایش نگرانی‌ها و آگاهی‌ نسبت به وضعیت نامساعد فیل‌های آفریقایی و آسیایی است.
درباره فیل‌ها بیشتر بدانید
بنابر اعلام صندوق جهانی طبیعت (WWF)، فیل‌ها بزرگترین پستاندار ساکن خشکی هستند و در این بین فیل‌های آفریقایی تا هشت تُن وزن دارند. از ویژگی‌های ظاهری این فیل‌های آفریقایی می‌توان به داشتن جثه بسیار بزرگ، گوش‌های پهن و بزرگ و خرطومی اشاره کرد که کاربردهای مختلفی نظیر جابه‌جایی و برداشتن اشیاء، شیپور هشدار و شیلنگی که با آن آب بنوشند و یا حمام کنند، دارد. در نقطه مقابل فیل‌های آسیایی جثه کوچکتری دارند و گوش‌های آنها مانند گوش‌های فیل‌های آفریقایی بادبزنی شکل نیست.

فیل‌ها را می‌توان از روی تعداد انگشتان پاهایشان از هم تشخیص داد. فیل‌های آسیایی چهار انگشت در پاهای پشتی و پنج انگشت در پاهای جلویی دارند. این در حالیست که فیل‌های آفریقایی سه انگشت در پاهای پشتی و پنج انگشت در پاهای جلویی دارند. این پستاندارِ دارای گوش‌های آویزان به طرز شگرفی از نظر برخی احساسات به انسان شباهت دارد. بنابر اعلام شبکه دیسکاوری نیوز، فیل‌ها نیز همچون انسان احساس خودآگاهی، غم، همدلی و همدردی دارند. آنها همچنین دارای ساختار پیچیده اجتماعی هستند.

این پستاندار عظیم‌الجثه همچنین برای گشت‌وگذار و تغذیه نیازمند فضای وسیعی هستند و روزانه صدها کیلوگرم میوه و گیاه می‌خورند.
درباره فیل‌ها بیشتر بدانید
اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت (IUCN)‌،‌ هر دو گونه فیل‌های آفریقایی و آسیایی را در «سیاهه قرمز IUCN» قرار داده که فیل‌های آفریقایی جزو گونه‌های آسیب‌پذیر و فیل‌های آسیایی در گروه گونه‌های در معرض خطر دسته‌بندی شده‌اند. در حال حاضر جمعیت فیل‌های آفریقایی در حیات وحش 400 هزار و فیل‌های آسیایی 40 هزار راس تخمین زده می‌شود.

بنابر اعلام شبکه جهانی طبیعت نیز سالانه 30 هزار راس فیل برای استفاده از عاج آنها کشته می‌شوند که افزایش تقاضا برای عاج در بازارهای سیاه چین از عوامل اصلی در افزایش شکار غیرقانونی فیل‌ها محسوب می‌شود. از دیگر نگرانی‌های موجود رویارویی فیل‌ها و انسان‌ها و نزدیک شدن محل زندگی آنها است چرا که با افزایش جمعیت انسان از وسعت قلمرو و زیستگاه‌های فیل‌ها کاسته می‌شود. از آنجا که جمعیت فیل‌ها طی دهه گذشته 62 درصد کاهش یافته بدون کمک برای حفاظت، جمعیت این پستاندار تا پایان دهه آینده منقرض خواهد شد.

دیده بان حقوق حیوانات: یک مطالعه جدید، راه‌کاری برای آسان‌ شدن حفاظت از ببر‌ها در جهان ارائه می‌کندتعداد ببرها در سراسر جهان در حال تحلیل رفتن است، اما ممکن است ضربه بزرگی به انواع آن‌ها هم وارد شده باشد.

به گزارش همشهری آنلاین، یک مطالعه بحث‌برانگیز که اخیرا انجام شده، می‌گوید به جای 9 زیرگونه ببر، تنها دو زیرگونه وجود دارد. این یافته ممکن است تاثیر چشمگیری بر حفاظت از این گونه در خطر انقراض داشته باشد، هرچند همه متخصصان، موافق نتایج این مطالعه نیستند.در حال حاضر چهارهزار ببر باقی‌مانده در حیات وحش، معمولا به شش زیرگونه ببر سیبری، ببر بنگال، ببر جنوب چین، ببر سوماترا، ببر هندوچین و ببر مالایا تقسیم می‌شوند. سه زیرگونه دیگر به نام‌های ببر بالی، ببر خزر و ببر جاوه هم منقرض شده در نظر گرفته می‌شوند.

محققان موسسه حیات وحش «لایب‌نیتز» دست به جست‌وجویی برای کشف تفاوت‌های بین این زیرگونه ها زده‌اند. آن‌ها برای تحقیق در این زمینه، اندازه‌های دویست جمجمه و صدالگوی پوست، زیست‌بوم و ژنتیک زیرگونه‌های ببر را با هم مقایسه کردند.

این پژوهشگران، برای مقایسه خود از اطلاعات منتشرشده در حال حاضر و همین‌طور اطلاعات جدیدی که خودشان از طریق نمونه‌های موجود در موزه‌های مختلف به دست آوردند، بهره گرفتند.آن‌ها با ترکیب صفات مختلف ببرها، دریافتند که شواهد کمی برای افتراق این 9 زیرگونه وجود دارد و آن‌طور که در Science Advances نوشته‌اند، تنها دو زیرگونه ببر قابل شناسایی است.

نخستین زیرگونه را «ببر سوندا» نامیده‌اند که از ترکیب ببر سوماترا و زیرگونه‌های منقرض شده جاوه و بالی تشکیل شده. زیرگونه دوم، «ببر قاره‌ای» نام گرفته که از جمع بقیه زیرگونه‌ها حاصل شده است.«آندریاس ویلتینگ» یکی از نویسندگان مقاله معتقد است، از نظر ژنتیکی تفاوت‌هایی قابل ردیابی بین این 9 زیرگونه وجود دارد. او می‌گوید: «اما اگر به ترکیبی از همه صفات نگاه کنیم، آن‌گاه تنها دو زیرگونه قابل تشخیص‌اند.»

«یوراس برایتن ‌موزر» جانورشناس دانشگاه برلین که در این مطالعه شرکت نداشته، معتقد است، این مقاله قطعا باعث بحث و حرف و حدیث‌های زیادی خواهد شد.او می‌گوید: «مقاله از نظر من قانع‌کننده بود و آن را در کنار کار‌های مشابهی که در سال‌های اخیر انجام شده، قرار می‌دهم. کارهایی مثل مقاله‌ای که نشان می‌دهد ببر سیبری و ببر خزر، در حقیقت یک زیرگونه هستند.»برایتن‌ موزر از روسای گروه «متخصصان گربه‌سان» از «اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت» (IUCN) است. اتحادیه‌ای که فهرست قرمز گونه‌های در خطر انقراض را تهیه می‌کند.

دو سال قبل، گروه متخصصان گربه‌سان از یک تیم عملیاتی خواستند طبقه‌بندی همه گربه‌سانان وحشی را به‌روز کنند. نتیجه این کار احتمالا تا پایان سال جاری میلادی مشخص خواهد شد و برایتن‌ موزر می‌گوید، شاید پیشنهاد جدید را هم مدنظر قرار دهند؛ «در حال حاضر، نحوه طبقه‌بندی بسیاری از گونه‌ها درست نیست.چراکه از زمانی که گونه‌ها و زیرگونه‌ها تعریف شده‌اند، بیش از صد سال می‌گذرد و در بسیاری موارد، کمبود تعداد نمونه‌ها بر نحوه طبقه‌بندی آن‌ها در آن زمان تاثیر گذاشته است.»

با این حال منتقدان نیز بیکار ننشسته و شروع به حمله کرده‌اند؛ «کاهش سه زیرگونه به یکی (سوندا) ممکن است قابل قبول باشد.» این را «استفان اوبراین» ژنتیست مرکز اطلاعات زیستی ژنوم «تئودوسیوس دبژانسکی» در سنت پترزبورگ روسیه می‌گوید.او برخی اطلاعات ژنتیکی استفاده شده در این مقاله را تولید کرده. با این حال اوبراین معتقد است كه شش زیرگونه قاره‌ای ببر، از نظر ژنتیکی آن‌قدری تفاوت دارند تا به عنوان شش زیرگونه جداگانه طبقه‌بندی شوند.

بخشی از مشکل این‌جاست که ببر‌ها زمان کمی برای تکامل زیرگونه‌های جداگانه داشته‌اند. یافته‌های فسیلی نشان می‌دهند، این حیوان حدود دومیلیون سال قبل در بخش‌های بزرگی از قاره آسیا پخش شد، اما بعد فاجعه‌ای رخ داد.آنالیز‌های ژنتیکی نشان می‌دهد، حدود هفتادهزار سال قبل، بیشتر ببر‌ها کشته شدند، شاید همزمان با فوران آتشفشان عظیم «توبا» در سوماترا. احتمالا تنها یک گروه کوچک از این فاجعه جان سالم به در برده و تفاوت‌های فعلی، طی هفتادهزار سال از همین گروه کوچک شکل گرفته.

«شو جین لو» ژنتیست دانشگاه پکن که روی گونه‌های در خطر انقراض کار می‌کند، معتقد است این زمان برای جدا شدن زیر‌گونه‌های متمایز از نظر ژنتیکی کافی است، اما برای تمایزات ریخت‌شناسی کافی نیست؛ «داده‌های ژنتیکی بیشتر قابل اعتنا و اتکا هستند تا داده‌های ریخت‌شناسی.»

بنا به نظر لو، همین که این 9 زیرگونه از نظر ژنتیکی قابل تمایز هستند، کافی است. به همین دلیل او نسبت به مطالعه جدید که بر زیست‌بوم و آناتومی متکی است، تردید‌های جدی دارد.

اگر تقسیم‌بندی جدید پذیرفته شود، آن‌گاه مسیر تلاش برای حفظ ببرها تغییرات زیادی خواهد کرد.«ولکر همس» متخصص حفاظت در «بنیاد حیات وحش برای طبیعت» آلمان می‌گوید: «نکته خوب این‌جاست که این مساله، حفاظت را آسان‌تر می‌کند.»او ادامه می‌دهد: «به عنوان مثال، ببر هندی که از آن حدود دوهزار قلاده وجود دارد، می‌تواند برای تقویت ببر جنوب چین مورد استفاده قرار گیرد که عملا در حیات وحش منقرض شده است.»

همچنین هزاران قلاده ببری که در باغ وحش‌ها از پدر و مادر‌هایی از زیر گونه‌های مختلف به دنیا می‌آیند، ناگهان واجد شرایط برنامه‌های تولیدمثل و بازگشت به حیات‌وحش می‌شوند.آندریاس ویلتینگ، سرگروه تیم تحقیقاتی که مقاله جدید را ارائه داده، معتقد است: «طبقه‌بندی گونه‌ها به تعداد زیاد زیرگونه‌ها، بدون دلایل علمی یا با دلایل علمی ضعیف، موجب کاهش اقدامات عملی در برنامه‌های حفاظتیِ پرورش و تولیدمثل این گونه‌ها می‌شود.

به عنوان مثال، در حال حاضر جمعیت ببرهای جنوب چین و هندوچین به شدت کاهش یافته. اگر هر یک از این زیرگونه‌ها، همچنان به عنوان طبقه‌ای جداگانه در نظر گرفته شوند، هر دوی آ‌ن‌ها در آینده‌ای نزدیک منقرض خواهند شد.

اما با در نظر گرفتن‌شان به‌عنوان یک زیرگونه ببر قاره‌ای، می‌توان تحت یک برنامه حفاظتی واحد، این ببرهای در حال انقراض را مدیریت کرد.»مشکل اصلی طبقه‌بندی زیرگونه‌ها بر اساس توزیع جغرافیایی آن‌ها، این است که بسیاری از مرزهای جغرافیاییِ این مناطق، قراردادهایی هستند که بشر تصور کرده.

به عنوان مثال، در بسیاری از مناطق قاره آسیا – به‌عنوان یکی از زیستگاه‌های دائمی ببرها- در طول ۱۰هزار سال گذشته، مرز جغرافیایی طبیعی واضحی وجود نداشته است.