دسته: حیوانات در خطر انقراض

دیده بان حقوق حیوانات: دادگاه لاهه حکم کرد که شکار نهنگ توسط ژاپن در خدمت پژوهش‌های علمی نیست و باید پایان یابد.

به گزارش سرویس «محیط زیست» خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در حالی که دولت ژاپن تایید کرده که گوشت نهنگ در این کشور بسیار محبوب و گران است، سازمان‌های زیست‌محیطی بارها علیه ژاپن برای صید بی‌رویه این آبزیان بزرگ‌جثه اعتراض کرده‌اند.

دیوان عالی بین‌المللی در لاهه با تصویب حکمی ژاپن را از شکار بی‌رویه‌ نهنگ در قطب جنوب منع کرد. ژاپن تاکنون به بهانه‌ آزمایش‌های علمی به شکار نهنگ می‌پرداخته و برای شرکت‌های ماهیگیری مجوز شکار نهنگ صادر کرده است. بر اساس حکم دیوان عالی، این مجوزها بازپس گرفته می‌شوند و ژاپن دیگر حق صدور مجوز در این زمینه را ندارد.

کمیسیون بین‌المللی شکار نهنگ در سال 1986 میلادی شکار این حیوان آبزی را ممنوع کرد و تنها شرکت‌هایی مجاز به شکار نهنگ هستند که برای موسسه‌های پژوهشی صید می‌کنند.

به گفته‌ «پیتر تومکا»، قاضی ارشد دیوان بین‌المللی لاهه، شرکت‌های ژاپنی از این روزنه‌ حقوقی برای شکار نهنگ در جنوب اقیانوس آرام سوء‌استفاده کرد‌ه‌اند.

حکم دادگاه وابسته به سازمان ملل قطعی و لازم‌الاجرا است و امکان دادخواهی در دادگاه تجدیدنظر وجود ندارد.

استرالیا و نیوزیلند از ژاپن به دیوان عالی بین‌المللی شکایت کرده بودند زیرا این دو کشور معتقدند که ژاپن زیر لوای تحقیقات علمی از شکار نهنگ بهره‌ اقتصادی می‌برد و گوشتی که باید در اختیار پژوهشگران قرار گیرد، به اشکال گوناگون روانه بازار می‌شود.

قاضی تومکا گفت که دیوان بین‌المللی لاهه پس از تحقیقات گسترده به این نتیجه رسیده است که شکارچیان دریایی ژاپن در 9 سال گذشته نزدیک به 3600 قطعه نهنگ شکار کرده‌اند در حالی که شمار اندکی از آنها برای پژوهش‌های علمی به‌ کار ‌رفته‌اند.

دولت ژاپن اعلام کرد که به حکم 16 قاضی دادگاه بین‌المللی عمل می‌کند و از این پس از شکار این پستانداران غول‌پیکر دریایی جلوگیری خواهد کرد.

دولت ژاپن بی‌پرده گفته است که گوشت نهنگ در میان ژاپنی‌ها بسیار محبوب است و به قیمت گزاف به‌ فروش می‌رسد.

در سال‌های اخیر گرو‌ه‌های طرفدار محیط زیست بارها از طریق انجام عملیات‌های خطرناک، مانع شکار نهنگ و دلفین توسط صیادان ژاپنی‌شده‌اند. در ماه فوریه سال جاری میلادی (2014) یک لنج سازمان محیط زیستی «سی شپرد» (چوپان دریا) هنگام عملیاتی با کشتی‌ شکاری غول‌پیکر ژاپنی برخورد کرد.

به گزارش دویچه‌وله، «سی شپرد» از حکم دیوان عالی بین‌المللی علیه ژاپن استقبال و ابراز امیدواری کرد که با این اقدام جلوی انقراض نسل نهنگ‌ در آب‌های قطب جنوب گرفته ‌شود.

دیده بان حقوق حیوانات: اگر روزی فکر می‌کردیم که انتشار اخبار کشتار بی رحمانه گونه‌های مختلف حیات وحش می‌تواند اندکی در بهبود اوضاع کمک کند، امروز چنین نیست؛ نه اینکه نومید شده باشیم، بلکه به نظر می‌رسد قبح کشتار اینقدر شکسته که هیچ شکارچی بی آنکه با شکارِ بی جانش عکس بگیرد، حاضر نیست محل را ترک کند!

به گزارش «تابناک»، طی روزهای گذشته عکسی در شبکه اجتماعی فیسبوک منتشر شده که حکایت از کشته شدن یک قلاده پلنگ بالغ در ناحیه‌ای جنگلی دارد و البته زمان دقیق گرفتن آن معلوم نیست. عکسی که کاربران دنیای مجازی آن را سند کشته شدن پانزدهمین پلنگ ایرانی در سال جاری می‌دانند و با این مضمون آن را بازانتشار می‌دهد و دست به دست می‌کنند.

آنگونه که در معرفی این عکس آمده، عکس مربوط به امسال است و در منطقه درازکلای بابل تهیه شده و شکارچی حاضر در آن که این پلنگ درشت جثه را به نشانه افتخار(!) به دوش گرفته، تحت تعقیب قرار دارد اما نه زمان عکس را می‌توان تائید کرد، نه مکان آن به سادگی قابل صحه گذاری است و به طریق اولی تر، نه تحت تعقیب بودن شکارچی (که معلوم نیست عکاس است یا کسی که پلنگه بی جان را به گرده کرفته و یا حتی شخصی دیگر که عکسش با لاشه بزرگترین گربه سان بوم ایران منتشر نشده؟!) ادعایی قابل پذیرش به نظر می‌رسد.

جدای این ابهامات که چه بسا در سایه اقدامات پلیسی و تخصصی قابل رفع شدن باشند، ابهام بزرگتر ماجرا آنجاست که برخی بر این باورند که به فرض تازه بودن این عکس، یعنی پانزدهمین پلنگ از جمعیت کوچک باقیمانده از این گونه منحصر به فرد در کشورمان کم شده حال آنکه این گونه نیست و اتفاقی بودن کشف برخی پلنگ کشی ها (برای مثال اینجا)، کمترین دلیل برای اثبات این مدعاست که تنها بخشی از کشتار این گونه به رسانه راه می‌یابد.

اگر به این موارد ناگفته، کشف گاه و بی گاه پوست پلنگ در خانه برخی شکارچیان تحت تعقیب (اینجا) و یا کشف بدن تاکسی درمی شده این گونه در مبادی خروجی کشور (اینجا) را اضافه کنیم و از گم شدن لاشه (اینجا)، آتش زدن آن (اینجا) و موارد دیگر را صرف نظر نماییم، آمار رسمی و سندیت یافته به قدری زیاد خواهد شد مایوس مان خواهد کرد.

این در حالی است که به رغم این همه آمار و ارقام دهشتناک و نومید کننده، مسئولان سازمان محیط زیست تا کنون تنها کاری که کرده‌‌اند، برگزاری یکی دو نشست بی فایده (تداوم پلنگ کشیِ سبوعانه “بی‌فایده” بودن نشست ها را به ذهن متبادر می‌کند!) و گاه دشمن انگاری در این زمینه بوده است بس؛ گویی آماری که به دستشان می‌رسد اینقدر شوک آور بوده که قدرت واکنش را از ایشان گرفته است!

نه اینکه واکنشی رخ نداده باشد؛ خیر! واکنش‌هایی رخ داده که چه بسا بهتر بود رخ نمی‌داد چراکه سکوت در مقابل کشتار بی رحمانه گونه‌هایی که در خطر انقراض قرار دارند زمانی شکسته شده که مسئولان سازمان مدعی شده‌اند دست هایی در پس این کشتار قرار دارد که قصد زمین زدن ایشان را دارند؛ دست هایی که نمی‌دانیم چرا صورت خود را از دید ماموران قانون پنهان نمی‌کنند!

عجیب اینکه مسئولان برای اثبات مدعای خود، کشتن گوزن اسیر در پردیسان از اتوبان را مثال می‌آورند ولی یادشان می‌رود از سنجاب کشی در پارک چیتگر یادی کنند که عمق بی خردی چند نوجوان را می شد در آن دید و نقضی بود بر توطئه مخالفان در کشتن گوزن پردیسان. از کشتن برخی گونه ها به شکلی که دیده شوند یاد می‌کنند اما نمی‌گویند چرا برخی مدیرانشان سعی دارند که این کشتارهای رسانه‌ای نشوند (اینجا) و… .

از هفت سال قبل که این سیاهه به روز رسانی نشده تا کنون، اینقدر پلنگ ایرانی کشته شده که مطمئن نباشیم وضعیت امروز آن شباهتی به این نمودار دارد یا خیر؟

با این تفاسیر بد نیست که رو به ایشان کرده و در مقام متقاضی از ایشان درخواست هایی مطرح کنیم؛ درخواست‌های که نمی‌دانیم در حد مقدوراتشان هست یا نه اما بگذارید مطرح شان کنیم تا شاید خوانده شده و ویرایش شده‌ی یکی‌شان، نسخه کارگری برای بهبود لاغری حیات وحش کشور باشد که روز به روز استخوانش بیشتر از قبل از زیر پوست هویدا می‌شود؛

چه اشکال دارد مسئولان محیط زیستی به سرکشی مناطق حفاظت شده بروند و در این گردش چند تن از مسئولان را هم با خود ببرند؟ امثال آن نماینده بزرگوار مجلس که انتخاب خرس به عنوان نماد دیارش را توهین به خود و همشهریانش قلمداد کرده بود و نطق آتشینی ایراد کرده بود که بیا و ببین!

چه بدی دارد که مسئولان دوربین به دست گرفته و عزیمت به مناطق جنگی، کویری، کوهستانی و… را در دستور کار قرار داده و ماهی یکبار توریست طبیعت شوند؟ آیا از این بهتر مشوقی برای دوربین دست گرفتن و درک اوضاع نابسامان حیات وحش کشور سراغ دارید؟ برای نشان دادن وخامت اوضاع به نهادهایی که باید به یاری بشتابند اما درک درستی از مساله برایشان حاصل نیامده، چطور؟

ایراد این کار چیست که وقتی شنیدیم در فلان شهرستان یک گونه بی نظیر را کشته اند، به همراه جمعی از محیط بانان به آن خطه سفر کرده و تلاش کنیم با تدابیر تشویقی و تنبیهی مثل تقدیر از شکارچیانی که خطا در کارنامه شان ثبت نشده و یا لغو مجوز شکار در آن ناحیه و یا حتی همراهی با دستگاه قضا و نیروی انتظامی در قالب اهدای پاداش به کسانی که اطلاعاتی درباره خاطیان دارند، اثری در ذهن مردمان آن دیار بگذاریم که شمار همیاران محیط زیست در آنجا بیشتر از پیش کند؟

چه اشکالی دارد اگر موافقم رسانه‌ای شدن کشتار گونه‌های نادر حیات وحش کشور هستیم، کنتوری برای آمار این کشتار در جایی مثل سایت محیط زیست نصب کنیم تا هم همه بدانند اوضاع خراب است و شما کاری از دستتان ساخته نیست و هم روزی که قرار ته مانده این گونه ها کاملا منقرض شوند، کسی متعرضتان نشود که چگونه این اتفاق رخ داد، در حایل که شما ساکت بودید و حتی آمار نمی‌دادید؟!

دیده بان حقوق حیوانات: کشتار و فلج شدن 14 پلنگ در سال 92 گزارش شد. حتی با این فرض که همه آن چه در کشتار پلنگ های ایرانی رفته همین تعداد 14 مورد گزارش شده باشد، تنها می توان گفت هیهات. در کنار موارد کشتار پلنگ، موردی نیز از کشتن یک یوزپلنگ آسیایی گزارش شده و البته نمی‌توان از کنار موارد متعدد کشتار روباه و کفتار و کاراکال و قوچ و میش وحشی و پرندگان مهاجر و بومی هم به این آسانی گذشت.