برچسب: دایناسور

دیده بان حقوق حیوانات: دانشمندان چینی در استان سین چیان پنج تخم دایناسور کشف کرده اند که کاملا سالم مانده اند این برای نخستین بار است که تخم ها و اسکلت هایی به این سالمی پیدا شده و این تخم ها متعلق به دایناسورهای پرنده غول پیکری هستند که یکصد وبیست میلیون سال قبل می زیستند

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه خبر به نقل از پایگاه اینترنتی روسی اینترنووستی، این کشف منحصر به فرد در استان سین چیان واقع در شمال غرب چین رخ داده است و پژوهشگران تخم های پتروزاروس یعنی دایناسورهای پرنده غول پیکری را پیدا کرده اند که یکصد و بیست میلیون سال قبل می زیستند.

علاوه بر این اسکلتهای نسبتا سالم پنج دایناسور ماده و چهل دایناسور نر هم کشف شده است. به گفته دانشمندان دیرینه شناس این نخستین بار است که تخمها و اسکلت هایی به این سالمی پیدا شده است. ضمنا بقایای کشف شده به نوع ناشناخته ای به این موجود تعلق دارد.

به عقیده پژوهشگران این پرندگان که طول بالشان به سه متر و چهل سانتی متر می رسید به صورت دسته جمعی می زیستند،‌ آشیانه های خود را نزدیک آبهای شیرین می ساختند و برای جلوگیری از خشک شدن تخم هایشان آنها را زیر شن ها قرار می دادند.

جامعه دانشمندان جهان شمال غربی چین را مهمترین منطقه ای نامیده اند که امکان تحقیق روی پتروزاروسها در آن وجود دارد.

دیده بان حقوق حیوانات ایران: آیا اجداد پرندگان نخستین پرواز خود را بال زدن از روی زمین آغاز کردند یا با پرش از ارتفاع وسر خوردن به‌جای سقوط آزاد؟ بررسی دو نمونه از ابتدایی‌ترین اجداد پرندگان پاسخ دقیق این سوال را مشخص کرده است.

در هر کتاب درسی زیست‌شناسی فرگشتی، بدون شک به چند مثال خیلی روشن از تاریخ فرگشت حیات پرداخته شده است: فرگشت نهنگ‌ها از نسل پستانداران خشکی‌زی، فرگشت اسب‌ها از نسل پستانداران پنج انگشتی به اندازه گربه، فرگشت مهره‌داران خشکی‌زی از نسل ماهی‌ها و گل سرسبد همه این‌ها: فرگشت پرندگان از نسل خزندگان بدون پرواز. تا سال‌ها دعوا بر سر این بود که کدام گروه از خزندگان نزدیک‌ترین خویشاوندان پرندگان هستند و البته پس از اکتشافات درخشان و پی‌درپی در سرزمین چین، این دایناسورها بودند که پرندگان را درسته بلعیدند و یک قلپ آب هم روی آن نوش جان فرمودند. اکنون پرندگان نه به عنوان یک شاخه جداشده از خزندگان، بلکه به عنوان یکی از زیرگروه‌های آن‌ها، و البته در دل دایناسورها رده‌‌بندی می‌شوند و البته هیچ نقطه تاریکی هم درباره روند فرگشت ظاهری آن‌ها باقی نمانده است. در حقیقت می‌توانیم پله به پله مسیر تغییرات ریخت‌شناسی ابتدایی‌ترین موجود مارمولک‌مانند تا کبوترهای امروزی را بر اساس سنگواره‌های بسیار بسیار زیادی که طی این سال‌ها کشف‌شده‌اند به شما نشان دهیم. اما در این میان هنوز یک راز خیلی بزرگ باقی مانده‌است.
ما نمی‌دانیم نخستین‌ بار کدام یک از این جانوران پردار توانست بال بزند و بپرد. فرگشت شاه‌پرها مدت‌ها پیش از فرگشت پرواز رخ داده و البته انگیزه اصلی دایناسورها برای داشتن شاه‌پرهای بلند و رنگی و زیبا نیز در اصل انتخاب جفت بوده است. سنگواره‌های پردار دایناسورهایی که تا دیروز برهنه تصورشان می‌کردیم، اکنون نه فقط در چین بلکه در اروپا و آمریکای شمالی هم چهره عیان می‌کنند و دانشمندان بیش از پیش مطمئن شده‌اند میلیون‌ها سال پیش از این‌که پرنده‌ای از نسل دایناسورها پرواز را تجربه‌کند، دایناسورها دارای پر و شاه‌پرهای رنگی و زیبا شده‌بودند و در نتیجه پرندگان تنها یکی از گروه‌های متعددی بودند که در آن روزها بدنی پردار و بال‌هایی گشوده داشتند.
به هرحال تصور اغلب دانشمندانی که حتی پیش از اکتشافات اخیر، از روی استخوان‌شناسی دایناسورها مطمئن بودند پرندگان از نسل آن‌ها هستند، این چنین بود که موجوداتی مثل Archaeopteryx [آرکیوپ‌تریکس] به خوبی پرواز می‌کردند و در حالی که پسرعموهای زمینی خود را سر کار گذاشته‌اند، مدام از میان شاخه‌های درختان به این سو و آن‌سو می‌پریدند. در برابر این گروه، دانشمندان دیگری نیز بودند که احساس می‌کردند یک جای این ماجرا می‌لنگد.

شرح عکس: Archaeopteryx [آرکیوپ‌تریکس] که اسمش را هم اغلب ایرانی‌ها اشتباه تلفظ می‌کنند این شکلی بوده است و تنها با بالارفتن از میان شاخه‌های درختان می‌توانسته به همان شیوه‌ای که امروزه سنجاب‌های پرنده از میان شاخه‌های درختان می‌پرند و روی هوا سر می‌خورند، ادای پروازکردن را دربیاورد و از جای مرتفع‌تر با بال‌هایی گشوده به جای کم‌ارتفاع‌تر سر بخورد. نسل‌های بعد از این موجود البته با تغییرات بسیار کوچکی در آناتومی بال‌ها و کتف و پرهایشان قادر به پرواز حقیقی شدند.

آن‌ها اعتقاد داشتند آرکیوپ‌تریکس و پسرعموهایشان به عنوان نخستین نمایندگان دایناسورها در آسمان، اصلاً قادر به بال‌زدن و اوج گرفتن نبوده‌اند و نهایت هنرنمایی‌شان همین بوده که از نوک شاخه درخت به پایین بپرند و هنوز چند میلیون سال زمان لازم بوده تا این حیوانات کوچولوی پردار به چیزی تبدیل شوند که بتواند با نیروی بال‌هایش مدتی را هوا سپری کند. تاکنون تمام آزمایش‌هایی که درباره بررسی این دو فرضیه انجام می‌شد محدود بودند به مباحث نظری آیرودینامیک و نهایتاً آزمون‌های تونل باد.

شرح عکس: تصویری از Ornithomimus [اورنیتومایموس]، دایناسوری همه‌چیزخوار و شترمرغ‌مانند که البته تنها شباهتی ظاهری به شترمرغ‌های امروزی داشت و در حقیقت از پسرعموهای خیلی دور پرنده‌ها محسوب می‌شد. مدت‌ها بود که دانشمندان چنین دایناسورهایی را با بدن‌های برهنه و مارمولک‌مانند تصور می‌کردند، اما سنگواره پردار این دایناسور که چند هفته پیش در کانادا کشف شد، نشان داد حتی این پسرعموی دور پرندگان هم پرهایی به خوشگلی پسرعموهای آسمان‌گیر خود داشته است و جالب‌تر این‌که نمونه نابالغ این دایناسور تنها دارای پوش‌پرهای کوتاه بوده و پرهای رنگی و بلند دست‌ها پس از بلوغ (و احتمالا برای جلب جفت‌های مناسب) رشده می‌کرده‌اند.

اما چند روز پیش مقاله‌ای در مجله Current Biology منتشر گردید که شاید مهر نهایی را پای حکم آرکیوپ‌تریکس زده باشد. دیرینه‌شناسی که این مقاله را تألیف کردند، دوباره نشسته‌اند از نو سنگواره‌های آرکیوپ‌تریکس و یکی دیگر از پسرعموهای پردار او موسوم به Anchiornis [آنکی‌اورنیس] را بررسی کرده‌اند و درست و حسابی پرهای روی بال آن‌ها را شمرده‌اند. نتیجه‌ای که آن‌ها از بررسی این موجودات پردار به دست آورده‌اند تقریباً تمام خیالات دانشمندان پیشین را نقش بر آب کرد. طبق این داده‌ها شاه‌پرهای روی بال آرکیوپ‌تریکس و آنکی‌اورنیس اصولاً بیش از آن‌که به درد پرواز بخورند، به درد سقوط آزاد با سرعت کم می‌خورده‌اند. این شاه‌پرها بر خلاف شاه‌پرهای آیرودینامیک پرندگان امروزی، نیروی اصطکاک زیادی با هوا ایجاد می‌کردند و در عمل باعث می‌شدند حیوان بتواند مسافتی اندک میان شاخه‌ها و به احتمال بیشتر از شاخه‌ها به زمین سقوط آزاد بی‌خطر انجام دهد و بس. به علاوه چنین شاه‌پرهایی هرگز نیروی بالابرنده بر اثر بال‌زدن ایجاد نمی‌کردند. بنابراین اکنون نه بر اساس تخیلات و محاسبات صرف، بلکه بر اساس یک مدرک عینی، می‌دانیم که آرکیوپ‌تریکس ناچار بوده برای سر خوردن روی جریان هوا، خودش را از درخت بالا بکشد و بعد پرواز کند.

شرح عکس: روند فرگشت بال و پر در نخستین پرندگان تاریخ. ابتدایی‌ترین حالت (سمت چپ) متعلق به دایناسورهای پرداری مثل Anchiornis [آنکی‌اورنیس] است که تنها شاه‌پرهای نسبتاً کم‌قدرت و کوتاه و نمایشی داشتند و پوش‌پرهای روی بال‌های آن‌ها چندان متمایز از شاه‌پرها نبود. در مرحله بعدی، به Archaeopteryx [آرکیوپ‌تریکس] می‌رسیم که دارای شاه‌پرهایی بلندتر ولی چندلایه است. شاه‌پرها در این موجود هنوز توانایی لازم جهت ایجاد نیروی بالابرنده کافی را ندارند. در نسل‌های بعد به پرندگانی مثل Confuciusornis [کونفیوشس‌اورنیس] می‌رسیم که دارای شاه‌پرهای بلند و واقعاً کشیده هستند که باعث می‌شد بتوانند با بال‌زدن یک پرواز حقیقی را تجربه کنند. آناتومی استخوان‌های بال هم در این دایناسور مستحکم‌تر شده ولی هنوز انگشتان دست برخلاف پرندگان امروزی، از همدیگر جدا هستند.

پرواز حقیقی میلیون‌ها سال پس از آرکیوپ‌تریکس و در نسل‌های بعدی این موجودات پدید آمده و البته نه تنها با مستحکم‌ترشدن و درازترشدن پرها که با تغییر جهت سمت مفصل بازو به پشت بدن پرندگان همراه بوده‌است (دفعه بعد که مرغ می‌خوردید دقت کنید که بال مرغ در ناحیه بازو به سمت بالا و پشت بدن قرار گرفته است، و البته فراموش نکنید که این موجود، بازمانده از حیات وحش دوران دایناسورهاست.

منبع: خبر آنلاین

دیده بان حقوق حیوانات: امروزه، مکان‌هایی که افراد می‌توانند از آنجا با دایناسورهای حقیقی مواجه شوند، پرده‌های سینما یا پارک‌های دایناسوری است که مملو از اسکلت‌ها و فسیل‌های دایناسور‌ها‌است.

به گزارش همشهری آنلاین فیلم پارک ژوراسیک، ساخته سال 1993 اولین فیلمی نبود که درباره دایناسورها و حضور آنها در جهان مدرن ساخته می‌شد،‌اما این فیلم توانست در ایجاد فرضیه شبیه‌سازی دایناسورها در فرهنگ عام تاثیرگذار باشد، زیرا این فیلم توانست شبیه‌سازی دایناسورها را به شکلی امکان‌پذیر به نمایش بگذارد و از آنجایی که توانست فروش خوبی داشته باشد، بسیاری از مردمان در سرتاسر جهان آن را دیدند.

پارک ژوراسیک بر اساس ایده استخراج DNA دایناسورها از درون شکم حشره‌ای که در درون کهربا به دام افتاده و سالم باقی مانده‌، ساخته شد. با اینکه شاید این طرح در نگاه اول شدنی به نظر بیاید، احتمال اینکه دانشمندان بتوانند DNA قابل استفاده دایناسورها را از درون شکم حشره‌ای بیابند،‌بسیار بعید به نظر می‌آید. زیرا برای انجام این کار دانشمندان به گونه‌ای خاص از حشرات،پشه‌ای ماده که دقیقا قبل از به دام افتادن درون صمغ درختان،‌مقدار زیادی از خون دایناسورها را مکیده باشد، نیاز خواهند داشت. از آنجایی که فسیل شدگی درون کهربا به خودی خود پدیده‌ای بسیار نادر به شمار می‌رود، از این رو یافتن چنین پشه ای نیز تقریبا غیر ممکن خواهد بود.

کمبود گونه جانوری مورد نیاز تنها مشکلی نیست که بر سر راه شبیه‌سازی دایناسورها وجود دارد. بیشتر حشرات کشف شده درون کهربا بسیار جوانتر از آن هستند که بتوانند خون دایناسورها را در درون شکم خود داشته باشند، زیرا پیش از اینکه حشرات در درون صمغ به دام بیافتند، دایناسورها منقرض شده‌بودند.

از سویی دیگر، بسیاری از حشرات پس از به دام افتادن درون صمغ گیاهان،‌از درون به بیرون پوسیده می‌شوند و به این شکل هیچ ماده‌ای برای دانشمندان باقی نخواهد ماند تا بتوانند چیزی از درون آن استخراج کنند. در نهایت، نمونه‌های احتمالی باید به شدت خشک باشند زیرا DNA در حضور آب به سرعت از بین می‌رود.

اما در صورتی که چنین نمونه‌ای پیدا شود،‌پشه‌ای که درون شکمش مملو از خون دایناسورها است نیز استخراج DNA از درون این خون کار بسیار دشواری خواهد بود. خون مملو از DNA دایناسور درون بدن پشه قرار دارد، بدنی که از DNA مخصوص به خود پشه برخوردار است، همچنین امکان به دام افتادن DNA دیگر سلولها درون صمغ نیز وجود دارد که می‌تواند نمونه مورد نظر را به خود آلوده کند. حتی DNA بدن دانشمندانی که تلاش دارند DNA دایناسور را استخراج کنند نیز می‌تواند نمونه را آلوده سازد.

نویسنده داستان پارک ژوراسیک تلاش کرده بود از طریق ترکیب DNA دایناسور با قورباغه به  تمامی این مشکلات غلبه کند، اما این کار درست مانند این است که فردی تلاش کند قطعات پازلی از میلیاردها قطعه مخلوط شده از دو پازل مختلف را سرهم کند. به علاوه اینکه شاید قورباغه بهترین گزینه برای تهیه DNA جایگزین نباشد، زیرا نظریه‌های امروزی نشان می‌دهند دایناسورها در روند تکاملی خود به پرنده ها تبدیل شده‌اند نه قورباغه‌ها.

جدا از تمامی این موضوعات، رایج‌ترین شیوه شبیه‌سازی که امروزه مورد استفاده قرار دارد شامل انتقال اتمی است. دانشمندان هسته یک سلول را درون سلول دیگری از همان گونه که هسته آن تخریب شده قرار می‌دهند. درحال حاضر هیچ سلول دایناسوری وجود ندارد که بتواند نقش سلول میزبان را به عهده بگیرد. از این رو دانشمندان باید شیوه‌ای متفاوت را برای رشد‌دادن DNA دایناسورها بیابند. با توجه به تمامی این دلایل،‌فرضیه پارک ژوراسیک رد شد، اما آیا روش دیگری برای احیای دایناسورها وجود دارد؟

DNA درون کهربا

ایده استخراج DNA از درون کهربان تنها به این فیلم محدود نمی‌شود. اولین موفقیت گزارش شده در این زمینه در سال 1992 رخ داد،‌زمانی که دانشمندان گزارش دادند موفق به استخراج DNA گونه ای منقرض شده از زنبورها شده‌اند که در درون کهربا محبوس شده بود. در پی این موفقیت،‌گزارش‌های دیگری درباره موفقیت در زمینه استخراج DNA ارائه شد. با این‌همه شبه‌هایی درباره این موفقیت‌ها وجود دارد،‌در برخی از موارد دیگر دانشمندان صحت این یافته‌ها را رد کرده‌اند،‌در مواردی دیگر، محققان نتوانستند فرایند استخراج DNA را تکرار کنند.

شبیه‌سازی ماموت‌ها و دایناسورها

جدا از استفاده از DNA درون فسیل‌های کهربایی،‌نظریه‌های دیگری درباره چگونگی شبیه‌سازی دایناسورها وجود دارد. یکی از این نظریه‌ها درباره کشف DNA درون استخوان‌های فسیل شده به جای بدن حشرات است. مشکل چنین فرضیه‌ای این است که DNA ساختاری بسیار ظریف و شکننده است و فسیل شدن یعنی جایگزین شدن نسوج زیستی با مواد معدنی، در این صورت طی چنین فرایندی DNA نابود خواهد شد.

با این‌همه گروهی از دیرینه‌شناسان موفق شده‌اند بافت نرمی را درون استخوان‌های یک T-Rex بیابند. تا پیش از این دانشمندان باور داشتند نسوج نرم طی فرایند فسیلی شدن از بین می‌روند. با این‌همه دانشمندان هنوز موفق به استخراج DNA از این بافت نرم کشف شده نشده‌اند. با‌اینکه کشف این بافت لزوما موفقیت در استخراج DNA را از درون فسیل تضمین نمی‌کند، اما احتمال این موفقیت را طی چند سال آینده افزایش می‌دهد.

ایده دیگر این است که دانشمندان توالی ژنوم دایناسورها را به دست آورده و رشته‌های مورد نیاز و مفقود آن را بازسازی کنند. درحال حاضر امکان انجام چنین کاری وجود ندارد. دست یابی به توالی ژنوم انسان 13 سال طول کشید و نتیجه نهایی این توالی چیزی نبود که دانشمندان بتوانند با استناد به آن یک انسان دیگر را شبیه‌سازی کنند. از این رو بازسازی رشته‌هایی از ژنوم دایناسورها نیازمند فناوری است که فراتر از توانایی‌های امروزی انسان است.

این محدودیت تنها یک گزینه مناسب دیگر را به‌جا خواهد گذاشت و آن شبیه‌سازی حیوانات منقرض شده دیگری مانند ماموت‌ها خواهد بود. فسیل‌های ماموت‌ها بسیار جوانتر از فسیل‌های دایناسورها هستند. سن این فسیل‌ها تنها 30 هزار است، این تفاوت سنی فرصت کمتری برای پوسیده شدن به DNA خواهد داد اما شبیه‌سازی ماموت‌ها همچنان نیازمند نمونه‌ای است که به خوبی حفظ شده باشد. در سال 2005 گروهی از دانشمندان اعلام کردند توانسته‌اند توالی بخشی از ژنوم ماموت‌ها را به دست آورند.

پیشرفت‌هایی که در دانش دیرینه شناسی و ژنتیک رخ داده توانسته ایده شبیه‌سازی دایناسورها را در آبنده‌ای دور کمی شدنی‌تر جلوه‌ دهد. اما هنوز این کار چندان شدنی به شمار نمی‌رود،‌دست کم شبیه سازی دایناسورها در طول زندگی این نسل امکان‌پذیر نخواهد شد.