دسته: دانش

دیده بان حقوق حیوانات: محققان آلمانی می گویند: نتایج آزمایش های متعدد این موضوع را تایید کرده است که امواج الکترومغناطیس حاصل از تجهیزات الکترونیکی سبب اختلال در قدرت جهت یابی پرندگان می شود.

به گزارش روز دوشنبه ایرنا نیچر، در نخستین سال های دهه 1950میلادی، دانشمندان دریافتند که کره زمین دارای ویژگی های مغناطیسی است که می توان با استفاده از آن به شناسایی جهات جغرافیایی کره زمین پرداخت.

این دانشمندان ویژگی مورد نظر را ˈمگنتوسپشنˈ نامیدند که می توان با استفاده از آن در نبود سایر امکانات برای جهت یابی از جمله آفتاب، ماه و ستارگان براحتی جهت ها را شناسایی کرد و در نتیجه با استفاده از آن مسیر خود را یافت.

دانشمندان با اطلاع از چنین دانسته هایی، آزمایش های متعدی را در جهت سنجش توانایی پرندگان در جهت یابی با استفاده از این قابلیت انجام دادند. یک آزمایش شامل استفاده از پرنده محبوس سینه سرخ برای جهت یابی در یک قفس رسانا با سطح مقطع دایره ای شکل بود.

در کف این قفس کاغذی با قابلیت ثبت مسیر حرکت پرنده قرار داده شد. دانشمندان با قرار دادن این قفس در یک اتاق تاریک و فاقد پنجره و استفاده از نشانه های ثبت شده روی کاغذ، سعی در یافتن جهت حرکت پرندگان در تلاش برای فرار داشتند.

موریتسن و تیم تحقیقاتی وی در دانشگاه الدن برگ آلمان در تحقیقات خود از قفس فارادی استفاده کردند. این قفس از یک پوشش رسانا یا یک تور فلزی به دور قفس تشکیل شده بود.

به هنگام قرار گرفتن این قفس در یک میدان الکتریکی، ذرات با داشتن بار منفی و مثبت به طرفین کشیده شده و درون قفس از نظر میدان های الکتریکی خنثی می شد. همین امر سبب ناتوانی پرنده در شناسایی جهت اصلی حرکت می شد.

موریتسن این آزمایش را برای هفت سال متوالی انجام داد.

وی با استفاده از چندین گروه دانشجویی و اجرای آزمایش های متعدد در سال های متوالی به این نتیجه رسید که پرندگان به هنگام جهت یابی امواجی با فرکانس پنج کیلوهرتز تا 2 مگاهرتز را دریافت می کنند و مسیر حرکت آنها درواقع واکنشی است که انها به این امواج می دهند. اما برای دریافت این امواج نباید امواج مزاحم دیگری داشته باشند.

وی با انتقال پرنده ها به محیط آزاد و تکرار آزمایش بدون قفس الکتریکی، به این نتیجه رسید که پرندگان در محیط باز و به دور از وجود امواج مزاحم در داخل قفس، توانایی خود در یافتن مسیر را باز می یابندو به خوبی جهت حرکت خود را تشخیص می دهند.

دیده بان حقوق حیوانات: نتایج حاصل از بررسی آفت‌کش‌های سیستمیک با ترکیبات «نئونیکوتینوئید»ها و «فیپرونیل»ها نشان می‌دهد که این مواد باعث نابودی طیف وسیعی از بی‌مهرگان شده و عامل اصلی کاهش جمعیت زنبورهای عسل هستند.

به گزارش ایسنا نگرانی‌ها نسبت به اثر مخرب آفت‌کش‌های سیستمیک بر طیف وسیعی از جانداران مفید طی 20 سال اخیر افزایش یافته اما علم تاکنون هیچ دلیل و مدرک مستندی برای آن ارائه نداده است. در نهایت یک گروه ضربت متشکل از گروهی از محققان مستقل بین‌المللی وابسته به اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت (IUCN) به بازبینی مجدد 800 گزارش در این زمینه پرداخته و به شواهد واضحی از خطرات ناشی از این آفت‌کش‌ها دست یافتند که این شواهد بر لزوم اجرای اقدامات نظارتی فوری تاکید می‌کند.

این آنالیز که با عنوان ارزیابی یکپارچه جهانی در نشریه «مطالعه علوم و آلودگی محیط زیست» منتشر شده، نشان می‌دهد مشتقات نئونیکوتینوئیدی، تهدید جدی برای زنبورهای عسل و سایر حشرات گرده افشان نظیر پروانه‌ها هستند. این ترکیبات همچنین بر نرم‌تنانی نظیر کرم‌های خاکی و پرندگان اثر سوء می‌گذارند.

به گزارش ایسنا به نقل از پایگاه رسمی اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت، نئونیکوتینوئیدها سموم اثرگذار روی دستگاه عصبی هستند که دامنه تاثیر آنها از مرگ ناگهانی تا عوارض درازمدت را شامل می‌شود. حتی قرارگیری طولانی‌مدت در معرض میزان اندک این مواد سمی نیز می‌تواند کشنده باشد. از عوارض بلندمدت این آفت‌کش‌ها نیز می‌توان به آسیب به حس بویایی یا حافظه و ناباروری اشاره کرد. این آفت‌کش‌ها در زنبورهای عسل عادات تغذیه‌ای را تغییر داده و اشتهای آنها را کاهش می‌دهند.

نئونیکوتینوئیدها همچنین در کرم‌های خاکی، غریزه حفر تونل را دستخوش تغییر کرده و در حشرات گرده افشان‌ سبب دشواری در پرواز و آسیب‌پذیری در برابر بیماری‌ها می‌شوند.

«ژان مارک بانماتین»، متخصص مرکز تحقیقات علمی فرانسه و یکی از محققان ارشد این مطالعه می‌گوید: شواهد درباره اثرات مخرب این آف‌کش‌ها بسیار واضح است و ما خود شاهد نابودی حاصلخیزی محیط زیست، طبیعت و مزارع خود هستیم که این آسیب‌ها مشابه آسیب‌هایی است که استفاده از «اورگانوفسفات»ها یا «ددت» از خود به جای گذاشت.

این مطالعه همچنین نشان داد آسیب پذیرترین جانداران در برابر این آفت‌کش‌ها، بی‌مهرگان ساکن خشکی نظیر کرم‌های خاکی و پس از آنها آسیب‌پذیرترین جانداران حشرات گرده افشان نظیر زنبورهای عسل و پروانه‌ها هستند.

دیده بان حقوق حیوانات: نتایج حاصل از بررسی آفت‌کش‌های سیستمیک با ترکیبات «نئونیکوتینوئید»ها و «فیپرونیل»ها نشان می‌دهد که این مواد باعث نابودی طیف وسیعی از بی‌مهرگان شده و عامل اصلی کاهش جمعیت زنبورهای عسل هستند.

به گزارش ایسنا، نگرانی‌ها نسبت به اثر مخرب آفت‌کش‌های سیستمیک بر طیف وسیعی از جانداران مفید طی 20 سال اخیر افزایش یافته اما علم تاکنون هیچ دلیل و مدرک مستندی برای آن ارائه نداده است. در نهایت یک گروه ضربت متشکل از گروهی از محققان مستقل بین‌المللی وابسته به اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت (IUCN) به بازبینی مجدد 800 گزارش در این زمینه پرداخته و به شواهد واضحی از خطرات ناشی از این آفت‌کش‌ها دست یافتند که این شواهد بر لزوم اجرای اقدامات نظارتی فوری تاکید می‌کند.

این آنالیز که با عنوان ارزیابی یکپارچه جهانی در نشریه «مطالعه علوم و آلودگی محیط زیست» منتشر شده، نشان می‌دهد مشتقات نئونیکوتینوئیدی، تهدید جدی برای زنبورهای عسل و سایر حشرات گرده افشان نظیر پروانه‌ها هستند. این ترکیبات همچنین بر نرم‌تنانی نظیر کرم‌های خاکی و پرندگان اثر سوء می‌گذارند.

به گزارش ایسنا به نقل از پایگاه رسمی اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت، نئونیکوتینوئیدها سموم اثرگذار روی دستگاه عصبی هستند که دامنه تاثیر آنها از مرگ ناگهانی تا عوارض درازمدت را شامل می‌شود. حتی قرارگیری طولانی‌مدت در معرض میزان اندک این مواد سمی نیز می‌تواند کشنده باشد. از عوارض بلندمدت این آفت‌کش‌ها نیز می‌توان به آسیب به حس بویایی یا حافظه و ناباروری اشاره کرد. این آفت‌کش‌ها در زنبورهای عسل عادات تغذیه‌ای را تغییر داده و اشتهای آنها را کاهش می‌دهند.

نئونیکوتینوئیدها همچنین در کرم‌های خاکی، غریزه حفر تونل را دستخوش تغییر کرده و در حشرات گرده افشان‌ سبب دشواری در پرواز و آسیب‌پذیری در برابر بیماری‌ها می‌شوند.

«ژان مارک بانماتین»، متخصص مرکز تحقیقات علمی فرانسه و یکی از محققان ارشد این مطالعه می‌گوید: شواهد درباره اثرات مخرب این آف‌کش‌ها بسیار واضح است و ما خود شاهد نابودی حاصلخیزی محیط زیست، طبیعت و مزارع خود هستیم که این آسیب‌ها مشابه آسیب‌هایی است که استفاده از «اورگانوفسفات»ها یا «ددت» از خود به جای گذاشت.

این مطالعه همچنین نشان داد آسیب پذیرترین جانداران در برابر این آفت‌کش‌ها، بی‌مهرگان ساکن خشکی نظیر کرم‌های خاکی و پس از آنها آسیب‌پذیرترین جانداران حشرات گرده افشان نظیر زنبورهای عسل و پروانه‌ها هستند.

دیده بان حقوق حیوانات: زیست‌شناسان موفق شدند گونه جدیدی از کورماهیان را در «غار ماموت» واقع در ایالت کنتاکی آمریکا کشف کنند.

به گزارش ایسنا، این گونه جدید که جزو گونه‌های در معرض خطرِ کورماهی‌ها محسوب می‌شود اختصارا «کورماهی ایندیانایی» نام گرفته است. این کورماهی با نام علمی Amblyopsis hoosieri نزدیکترین خانواده به گونه A.Spelaea است که در غار طبیعی ماموت ایالت کنتاکی یافت شده است.

رودخانه «اوهایو» همانگونه که ایالت‌های «ایندیانا» و «کنتاکی» را از هم جدا کرده، این گونه کورماهی را نیز از هم جدا کرده است.

اگرچه این دو گونه تفاوت‌های جزیی با هم دارند اما یکی از این دو گونه یعنی گونه A.Spelaea‌ در ژن بینایی خود دچار جهش شده است. این در حالی است که گونه جدید با وجود نداشتن چشم و بینایی شاهد این جهش ژنی نبوده است.

به نقل از ساینس‌ورلدریپورت، «کورماهی ایندیانایی» همچنین از نظر ظاهری با کورماهی A.Spelaea متفاوت است. این گونه جدید دارای بدنی با برجستگی‌های کنگره‌ای و باله‌های کوتاه‌تر است. گونه جدید همچنین اندام‌های حسی پوستی کوچکتری دارند. این اندام‌های حسی به آنها کمک می‌کند تا در آب‌های تاریک غار امکان حرکت پیدا کنند.

گونه جدید کورماهی همچنین نخستین گونه جدید از کورماهی‌هایی به شمار می‌رود که طی 40 سال گذشته در آمریکا کشف شده‌ است. نتایج این کشف که در نشریه ZooKeys‌ منتشر شده نشان می‌دهد با وجود اینکه تصور می‌شود مناطقی از کره خاکی کاملا کنکاش شده‌اند اما هر روز شاهد کشف گونه‌های جدید در آنها هستیم.

دیده بان حقوق حیوانات: رئیس اداره محیط زیست طبیعی استان تهران مطرح کرد: آسیب های زیست محیطی محدود به ورود آلاینده ها، پساب ها به زیست بوم ها و یا از بین بردن گونه های جانوری و گیاهی بر اثر مواد شیمیایی نیست بلکه بسیاری از این آسیب ها ناشی از دستکاری در نظام طبیعی زیست بوم ها می باشد.

به گزارش سایت اطلاع رسانی محیط زیست استان تهران (سامات) امیرعباس احمدی با اعلام این موضوع گفت : یکی از این آسیب ها که بویژه در سالهای اخیر در بسیاری از کشورهای جهان مورد توجه بسیاری قرار گرفته است ، مسئله ورود گونه های غیر بومی به اکوسیستم های طبیعی می باشد.

وی افزود در این اکوسیستمها اساس تعادل بین جمعیت های (جانوری ، گیاهی) و منابع موجود در آنها شکل گرفته و پایدار می مانند.

احمدی با اشاره به اینکه ورود هر نوع موجود زنده باعث تغییر در این نظم طبیعی شده و زیست بوم ها را دچار تغییر می نماید، گفت : اغلب این تغییرات می تواند ماهیت مخرب داشته باشند. یک گونه غیر بومی می تواند به هریک از گروه ها یا طبقات موجودات زنده اعم از ویروس ها ، قارچ ها ، جلبک ها ، خزه ها ، سرخسها ، گیاهان، مهره داران ، ماهی ها ، دوزیستان ، پرندگان و پستانداران گفته شود.

وی ادامه داد: ورود گونه های غیر بومی از عوامل موثر در انقراض گونه می باشد. گونه های غیر بومی همچون عوامل بیماریزا، شکارچی و یا گیاهخوارانی عمل نمایند که از گونه های طبیعی تغذیه می کنند. رئیس اداره محیط زیست استان تهران تصریح کرد: این گونه ها بر سر منابع غذایی، فضا و نور با گونه های بومی رقابت می کنند و یا در تلاقی های ژنتیکی شرکت نموده و در نهایت ممکن است سبب تغییرات زیادی در زیستگاه شوند.

احمدی از : تاثیر بر افراد ، تغییر در جمعیت ها ، تغییر در مورفولوژی ، تاثیرات رفتاری به عنوان مصادیق کلی این تغییرات نام برد.

وی در پایان خاطر نشان کرد: گسترش گونه های غیر بومی پدیده ای است که می تواند بعنوان یکی از شاخصهای مهم در ارزیابی آسیب پذیری های زیست محیطی مورد توجه قرار گیرد. به نظر می رسد که علیرغم مصادیق و نمونه های مشهودی مانند آبزی شانه دار دریای خزر یا آزولای تالاب انزلی ، این مسئله در ایران چندان مورد بررسی قرار نگرفته است.

دیده بان حقوق حیوانات: روزنامه ˈتایمز او ایندیاˈ روز پنجشنبه نوشت: آزمایش های دی ان ای انجام شده توسط یک تیم بین المللی از دانشمندان تایید کرده که گونه ی شیر موجود درهند از نظر ژنتیکی با گونه بربری شیرها که اکنون منقرض شده اند بسیار شباهت دارند.

دانشمندان معتقدند جفت گیری دوباره شیرهای هندی می تواند سبب احیای شیر های منقرض شده در شمال آفریقا نیز شود.

امروزه کمتر از400شیر از گونه آسیایی درشبه جزیره کاتیاور هند باقی مانده اند.

سازمان بین المللی حفاظت از محیط زیست این نوع را در لیست گونه های در خطر انقراض قرار داده است.

شیرهای بربری که شیر اطلس نیز نام داشته در مناطق شمال آفریقا شامل مناطق کوهستانی از مصر تا مراکش زندگی می کردند. این شیرها به لحاظ ویژگی های خاص فیزیکی خود از جذاب ترین گونه های شیر به حساب می آمدند.

جثه اینگونه از شیرها درمقایسه باگونه های دیگر بزرگتر و چشم های رنگی داشتند.

به گزارش ایرنا دکتر ˈراس برانتˈ در انگلیس با انجام آزمایش های گوناگون متوجه شباهت نزدیک گونه منقرض شده شیرهای شمال آفریقا با نمونه آسیایی آن در هند شده است.

این دانشمند گفت: با وجود فاصله جغرافیایی زیاد به نظر می رسد گونه شیر موجود در هند با گونه های منقرض شده شیر در ایران و شمال آفریقا شباهت بسیار نزدیکی داشته باشد.

وی افزود: در بررسی های جدید دی ان ای، چهار ژن جدید را شناسایی کرده ایم. اول ژن متعلق به شمال آفریقا، دوم متعلق به ایران و ژن های دیگر متعلق به انگلستان قدیم و سنگلال می باشند. این چهار گونه از نظر ژنتیکی بسیار با گونه موجود در هند شباهت دارند.

گفتنی است شباهت نزدیک فیلوژنتیک میان شیرهای بربری، ایرانی و هندی با توجه به فاصله جغرافیایی طولانی آنها ازاهمیت بالایی برخوردار است و احتمال احیای گونه منقرض شده شیرهای شمال آفریقا سبب جلب توجه طرفداران محیط زیست شده است.