دیده بان حقوق حیوانات/ آرش نورآقایی*: دوستان محترم، همکاران عزیز، همراهان گرامی؛
قبل از هر چیز، حمایت بی دریغتان را ارج می نهم و هیچ راهی برای جبران محبتهایتان نمی شناسم جز تلاش بهتر و بیشتر برای میهنی که همگان دوستش داریم.
باید عرض کنم مطلبی را که دیشب با عنوان “چقدر تو بزرگواری مَرد!” در آدرس http://nooraghayee.com/?p=24113 نوشتم، دو مرتبه پنهان کردم ولی با درخواست چند تن از دوستان دوباره نمایش دادم. نوشتنش شاید از روی فشار عصبی بود که به بنده وارد شد، ولی پنهان کردنش به این دلیل بود که دوست نداشتم مساله جنبه شخصی پیدا کند.
با اینکه در متن مذکور هیچگونه بی ادبی و بی نزاکتی نکردم و صرفا چند سوال مشخص پرسیدم که پرسش آنها را حق خودم میدانستم و میدانم، اما احساس میکنم که ادامه دادن به این بحث دور از منطق و البته مرام انسانی است.
بنده هیچ کینه ای ندارم و حتی دیگر ناراحت هم نیستم. معتقدم پروژه “حضور یوزپلنگ آسیایی در جام جهانی” به این دلیل مشخص پیش رفت که با نشاط و همدلی همراه بود. اکنون احساسم این است که با وضعیت به وجود آمده این نشاط و همدلی از بین خواهد رفت.
بنابراین از همه سروران گرامی استدعا می کنم دوباره به موضوع اصلی برگردیم و برای حفظ منافع کشورمان تلاش کنیم. اگر به قول دوستان رسانه ای قرار بوده که اطلاع رسانی صورت بگیرد، این اطلاع رسانی صورت گرفته. پس لزومی بر پافشاری نیست.
شاید اکنون برخی از دوستان عزیزتر از جانم، از اینکه بنده در این زمینه پا پس می کشم، ابراز ناراحتی کنند. اما صادقانه بگویم که احساس خطر می کنم. شعار انسان دوستی نمی دهم، اما مثل روز برایم آشکار است که ادامه این بحث به صلاح هیچ کس نیست.
اگر ما به حافظ افتخار می کنیم، پس سخن او را دریابیم: با دوستان مروت با دشمنان مدارا
هنوز یوزپلنگ آسیایی در خطر است. هنوز محیط زیست به حمایت ما نیاز دارد.
آنچه که نوشتم خواست قلبی بنده است، امیدوارم کسی را نرنجانم.
دست همه سرورانم را میبوسم.
