دیده بان حقوق حیوانات/ کیانا گ.: با اینكه در دین اسلام قوانین و دستورهای جامع ، دقیق و مفصلی در زمینه حقوق حیوانات بیان شده است که نسبت به ادیان دیگر در نوع خود بی‌سابقه‌اند ولی متاسفانه درحال حاضر در كشور اسلامی مان كه با افتخار خود را یكی از بزرگترین كشورهای مسلمان نشین آن هم از فرقه شیعه در دنیا می دانیم كمترین توجهی به حقوق حیوانات، این مخلوقات زیبای خداوند نمی شود. آیا این سوال برای تك تك ایرانیان مسلمان پیش نمی آید كه با وجود این همه احادیث و سفارش های ائمه و پیامبران درخصوص احترام گذاشتن و آزار نرساندن به حیوانات، چرا باید هیچ گونه قانون تصویب شده ای دراین خصوص نداشته باشیم كه بتوان از طریق آن ازحقوق از دست رفته این بی دفاعان ، دفاع كرد. متاسفانه در شرایط كنونی ایران، هم ،مردم و هم ،سیستم حكومتی نسبت به ارزش نهادن و حمایت كردن حیوانات كوتاهی و گاه پا را از گلیم خود درازتر می كنند. ما اگر خود را به عنوان اشرف مخلوقات پروردگار بحساب می آوریم این تنها بدین معناست كه باید بعنوان یك موجود قدرتمند از موجودات ضعیف تر از خود حمایت و حتی تا جایی كه می توانیم برای رفاه و آسایش آنها تلاش كنیم. نه اینكه از این قدرت خود سوء استفاده كنیم و بی دلیل و بدون هیچ گونه جرمی آنها را از سر راه زندگی خود برداریم بدون آنكه به این نكته مهم توجه كنیم كه آنها را نیز خالق بزرگ و قدرتمندی كه خالق ما انسانها نیز می باشد ، خلق كرده است. اوست كه برای تك تك مخلوقاتش تصمیم می گیرد كه آنها را چه زمان بدنیا آورد و یا از دنیا ببرد. وقتی نهادهایی چون شهرداری ، با افتخار از معدوم كردن صدها سگ بی گناه فقط به جرم اینكه آواره بودن و راه رفتن روی زمین خدا سخن می گوید و مغرورانه از اتلاف هزاران موش كه بجای اینكه از آنها بخاطر خوردن بیش از نیمی از زباله های شهری مان و جلوگیری از انتشار آلودگی و میكروب ها در سراسر شهر تشكر كند، آنها را با حلیه و مكر با غذاهای آغشته به سم می كشند ،باز هم به این نكته بسیار مهم توجه نمی كنند كه بیماری طاعون صدها سال است كه در كل كرده زمین ریشه كن شده است و اگر موش ها برای حیات كره زمین مفید نبودند هیچ گاه آن عالم یكتا آنها را خلق نمی كرد، آنها نیز می خواهند زندگی كنند و خداوند به آنها نیز حق زیستن داده و ما چگونه به خود اجازه می دهیم در كار خداوند دخالت كنیم و حتی این كشتارها را با افتخار به همه اعلام كنیم. بقول سعدی شیرین سخن ،
میازار موری که دانه کش است / که جان دارد و جان شیرین خوش است. همانطور كه ما انسانها برای جان خود و عزیزانمان ارزش و احترام قائل هستیم، حیوانات نیز جان خود را دوست دارند و از كشته شدن همنوعان خویش اندهناك و گاه افسرده و دق مرگ می شوند.
چرا باید شاهد این باشیم كه عده ای اندك از مردم حیوان ستیز مان از قدرت بالای رسانه ملی ، روزنامه ها و مجله های پرتیرا‍ژ علیه گربه های ملوس و زیبای شهری سوء استفاده می كنند و تنها به دلیل اینكه آنها از این حیوانات متنفر هستند، به آنها توهین و هرگونه انگ و حرف نادرستی را در مورد آنها به مردم منتقل می كنند. آیا این یك نوع دخالت آشكار و توهین آمیز به خداوند نمی باشد. آنها با این اقدامات خود علیه حیوانات و بد جلوه دادن انها به مردم عام، بطور آشكار دست به گناهان بزرگی می زنند كه همه ی این اعمال بد انها در روز قیامت باید پاسخ داده شود.
امام باقر علیه السلام می‌فرمود:«هر کس بی‌جهت گنجشکی را بکشد، در روز قیامت، گنجشک می‌گوید:«خدایا، از این شخص بپرس که چرا مرا کشت؟»
از زمانی كه مركز نظارت همگانی شهرداری تهران و سایر شهرستان ها ، مسئولیت كشتن حیوانات شهری را بعهده گرفتند، دوستداران حیوانات به هر شكلی ، حضوری، تلفنی و كتبی راه كارهایی را بجای كشتن این حیوانات بی دفاع ارایه دادند و می دهند و هر بار قول هایی در این مورد از طرف آنها داده می شود ولی تابحال هیچ گونه اقدام مثبتی از آن نهاد در این مورد صورت نگرفته است. آیا این سرزمین تنها برای زیستن انسانها بوجود امده است یا اینكه مثل هر تكه زمین دیگری در دنیا همه ی موجودات زنده در آن بطور مسالمت آمیز و در كنار هم باید زنندگی كنند.
در اینجا چندین راهكار در مورد كنترل جمعیت حیواناتی نظیر موش، گربه و سگ كه هم مردم ایران و هم دولت آنها را مزاحم و دشمن خود می دانند از سوی دوستداران حیوانات ارایه می شود:
1- زنده گیری سگهای آواره توسط ماموران شهرداری و دوستدران حیوانات و عقیم كردن سگهای ماده. همه ی سگها، بیمار نیستند و بقول عام ،هار نمی باشند. همانطور كه كارشناسان محترم درخصوص بیماری هاری اطلاع دارند، سگ هار ، بعد از گذراندن روزهای سخت و زجرآوری به طرز دردناكی می میرد و بسیار از نزدیك شدن به انساها می ترسد . پس چرا باید بدون هیچ گونه تشخیص بیماری خاصی در سگها، اقدام به كشتن سگهای سالم و بدون خطر كرد. در بسیاری از موارد دیده شده كه ماموران شهرداری و یا افرادی كه در قبال كشتن هر سگ مبلغ جزئی از شهرداری منطقه دریافت می كنند، سگها را به اشكال غیر اخلاقی می كشند. بطور مثال مستقیم سگ را نمی كشند ، بلكه گلوله به قسمتی از بدن حیوان اصابت می كند و سگ نگون بخت را به حال خود رها می كنند تا با زجر و شكنجه فراوان همراه با خونریزی شدید بمیرد.
2- زنده گیری گربه های شهری باز هم توسط ماموران شهرداری و استفاده ازنیروهای كمكی دوستداران حیوانات و دامپزشكان محترم برای عقیم سازی انها.
3- مسدود كردن راه ها و سوراخ های گوشه و كنار شهر برای جلوگیری از ورود موش ها در انظار عمومی و نیز رعایت بهداشت محیط زندگی خود به طریقی كه زباله های خود را درون جوی ها و این گوشه و كنار شهر پرتاب نكنیم تا موش ها با خوردن آن زباله ها در آن ناحیه جمعیتشان زیاد نشود.
راهكارهای زیادی در این باره وجود دارد ، كه هم به نفع حیوانات می باشد و هم ترویج فرهنگ خشونت وكشتن حیوانات در جامعه این گونه در بین مردم باب نمی شود. متاسفانه بجای انكه درمراكز آموزشی به فرزندان این مرزو بوم اموخته شود كه با حیوانات با محبت و مهر رفتار كنندف آنها را تا حد ممكن از حیوانات می ترسانند و انها را برابر با انتقال بیماری و عامل میكروب معرفی می كنند. كودكان نیز كه آماده پذیرفتن هرگونه حرف درست و نادرستی هستند، از همان دوران كودكی شان حیوانات را مزاحم و دشمن خود می دانند و این گونه است كه در هر محله و منطقه ای از شهرها شاهد سنگ پرتاب كردن و كتك زدن و كشتن حیوانات بدست انها و یا بزرگ ترهایشان هستیم. حیواناتی كه همیشه این سوال را از ما می پرسند به چه گناه و جرمی اینگونه خشونت آمیز با من رفتار می كنید ؟ مگر نه اینكه ما نیز جزئی از ساكنان این زمین هسیم پس ما هم همانند شما حق زندگی كردن را داریم.به امید روزی كه انسانها برای همیشه خودخواهی خود را در قبال موجودات ضعیف تر از خود كنار بگذارند و انگاه بدون شك، دنیایی خواهیم داشت بدون هرگونه جنگ و خونریزی و كشتار.
منبع: حیات وحش و حقوق حیوانات
_________________________
دیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.