دیده بان حقوق حیوانات: یونگژی چو (Yongzhi Chu) میمونی که برای نمایش در سیرک در حال آموزش است با نزدیک شدن مربی از ترس دو لا شده است. با داشتن بیش از 300 گروه نمایشی، سوژو (Suzhou) به عنوان خانه سیرک های چینی شناخته می شود.

دیده بان حقوق حیوانات: یونگژی چو (Yongzhi Chu) میمونی که برای نمایش در سیرک در حال آموزش است با نزدیک شدن مربی از ترس دو لا شده است. با داشتن بیش از 300 گروه نمایشی، سوژو (Suzhou) به عنوان خانه سیرک های چینی شناخته می شود.
دیده بان حقوق حیوانات: یک میمون در هند همچون امدادگری ماهر همنوع خود را از مرگ حتمی نجات داد.
دیده بان حقوق حیوانات: تهیه کننده سیرک قهرمانی در قشم در حاشیه همایش تخصصی حقوق حیوانات در تهران دست به افشاگریهای جدیدی درباره این سیرک زد.
به گزارش ایسکا نیوز حمزه سلطانیان که نوروز امسال از سیرک قهرمانی برای اجرا در جزیره قشم دعوت کرده بود افشا کرده است که 30 شیر این سیرک در یک قفس نگهداری میشدهاند. او با ارائه یک فیلم آزارنده نشان داده است که چگونه با میله به سر و صورت یک میمون زده میشده تا آن میمون را برای اجرای دستورات در نمایش آماده کنند. میمونی که در نهایت مرده و خوراک شیرهای سیرک شده است.
تهیه کننده پیشین سیرک قهرمانی مدعی شد که بارها با مسوولان دفتر حفاظت و مدیریت شکار و صید سازمان محیط زیست تماس گرفته است و با آنها درباره کروکودیل سه متری این سیرک که از بین رفته و لاشه آن نیز پیدا نشده صحبت کرده است. او گفت که مکان مخفی کردن این کروکودیل را به مسوولان گزارش کرده اما اقدامی در این باره صورت نگرفته است. این کروکودیل سه متری در قفسی چهار متری نگهداری میشد.
فروردین ماه امسال انتشار تصاویری از در قفس رها شدن حیوانات سیرک قهرمانی در فضای مجازی انتقادات زیادی از این سیرک بیان شد. این حیوانات چند روز را بدون غذا، آب و نگهبان زیر آفتاب قشم مانده بودند.
سیرک قهرمانی در هفتههای گذشته نیز موفق به اخذ مجوز از سازمان محیط زیست برای انجام نمایش در شهر کرج شده بود که این مساله اعتراض فعالان حقوق حیوانات را به همراه داشت.
____________________
دیده بان حقوق حیوانات: عکسی که یک میمون با استفاده از دوربین یک عکاس حرفهای طبیعت از خودش برداشته به منازعات تندی در مورد کپی رایت و نحوه انتاشر و توزیع این عکس در فضای مجازی دامن زده است.
به گزارش فارس به نقل از ان بی سی نیوز، در حالی که برخی معتقدند چون عکاس این عکس خود میمون است انتشار آزادانه آن در فضای مجازی بلااشکال استٰ،مالک دوربین چنین نظری ندارد و کپی رایت آن را متعلق به خود می داند.
این عکاس که دیوید اسلیتر نام دارد به همین علت خواستار پاک کردن عکس یاد شده از سایت ویکی پدیا نیز شده است. این عکس جنجالی در جریان سفر این عکاس به اندونزی در سال 2011 تهیه شده و یکی از میمون ها با قاپیدن دوربین این عکاس و فشردن دکمه های آن عکس های مختلفی از خود گرفته که برخی از آنها بسیار خنده دار و جالب از کار درآمده است.
بعد از چند سال یکی از این عکس ها در میان تعدادی عکس دیگر در سایت ویکی پدیا منتشر شده و استفاده از آن برای همگان مجاز دانسته شده است. عکاس معتقد است وی برای این سفر هزینه کرده و دوربین هم برای اوست و لذا حقوق وی باید تامین شود. اما آپلودکننده این عکس چنین نظری ندارد و معتقد است چون خود میمون عکس را گرفته و میمون کپی رایت ندارد لزومی به پرداخت پول نیست.
اسلیتر می گوید موضوع را پیگیری کرده و قصد دارد حقوق خود را از طریق دادگاه تادیه کند. البته تا به حال ویکی پدیا نیز از پاک کردن این عکس خودداری کرده است.
دیده بان حقوق حیوانات: هند پنجاه مرد را استخدام کرده تا مثل میمونها لباس بپوشند و میمونهای واقعی را از اطراف ساختمان پارلمان و دیگر ساختمانهای دولتی در پایتخت دهلی فراری بدهند.
به گزارش بی بی سی این مردان در لباس مبدل با صورتهای سیاه شبیه میمونهای لانگور سروصدایی تولید میکنند تا میمونهای کوچک صورت قرمز را بترسانند.
هزاران میمون در خیابانهای دهلی پرسه میزنند، سطلهای زباله باغها و ادارات دولتی را برای غذا میگردند و به مردم حمله میکنند.
ولی هندوها حیوانات را مقدس میدانند و معمولا به آنها غذا میدهند و همین باعث تشویق میمونها به ماندن میشود.
شهرداری دهلی قبلا از میمونهای لانگور واقعی برای ترساندن میمونها از اطراف ساختمانهای اداری و پارلمان استفاده کرده بود.
ولی بعد از آنکه فعالان مدافع حقوق حیوانات علیه به کار گرفتن و اسارت این حیوانات اعتراض کردند شهرداری استفاده از آنها را متوقف کرد.
وزیر توسعه شهری هند روز پنجشنبه به پارلمان خبر داد که حالا مقامات شهرداری مردانی را استخدام کردهاند که لباس لانگور بپوشند و ادای آنها را در بیاورند.
تلاشهای زیادی برای مقابله با تهدید سگها و میمونها در پارلمان و اطراف آن صورت گرفته است. یکی از این تلاشها پوشیدن لباس میمون برای ترساندن میمونهای واقعی است.
وزیر توسعه شهری هند میگوید این مردان بسیار مستعد لباس لانگورها را به تن میکنند و با تقلید حرکات و صدای میمونها و قایم شدن پشت درختها سعی میکنند این جانوران مهاجم را دفع کنند.
جمعیت بزرگ میمونها درهند یک مشکل طولانی مدت بوده است و همواره باعث مزاحمت عمومی شده است.
میمونها باعث آشوب عمومی شدهاند، به قطارهای شهری و ساختمان پارلمان حمله کردهاند و دفتر نخست وزیر و وزیر دفاع هند را به تصرف خود در آوردهاند.
دیده بان حقوق حیوانات: در شمالی ترین نقطه کشور ژاپن در استان ناگانو جاییکه در کوهستانهای آن منطقه ۴ ماه از سال پوشیده از برف میباشد و دمای هوا بین -۵ تا -۱۵ درجه متغیر میباشد بهترین و گرمترین جاییکه این دسته از میمونها که با نام «میمون برفی» معروف هستند خواهید یافت.
دیده بان حقوق حیوانات/ عباس خاراباف*: سال گذشته در آخرین ماههای عمر دولت دهم، میمون فضانورد ایرانی با کاوشگر پیشگام به سوی فضا پرتاب شد تا شاید یکی از خبرسازترین اتفاقات فضایی کشور رخ دهد. حرف و حدیثها درباره میمونی که به گفته مسئولان سازمان فضایی به ارتفاع 120 کیلومتری از سطح زمین رفته و سالم بازگشته بود، آنقدر زیاد بود که توجه همه را از اصل ماجرا کمی منحرف کرد. در محافل عمومی گاهی شادی از پرتاب میمون به فضا توسط مهندسان فضایی کشورمان دیده میشد و گاهی تمسخر بر اساس شبههای که آن خال گوشتی معروف در درستی اخبار ایجاد کرده بود. در میان این کش و قوس اما در بین افراد جدی در امر هوافضا و فناوری فضایی این پرسش مطرح بود که پرتاب یک میمون به ارتفاع 120 کیلومتری چه سودی برای مردم و کشور در پی دارد؟
شکست در پروژههای فضایی معنی ندارد
در زمینه توسعه علوم و فناوری، شکست معنی ندارد و حوادث فضایی عمدتا تجربیات جدیدی هستند که سابقه قبلی از آنها در کشور نبوده و امکان انتقال یا اکتساب آنها از خارج نیز وجود نداشته است. بنابراین حتی اگر تصور کنیم پرتاب میمون فضانورد ایرانی با راکت کاوشی با عدم موفقیت روبرو شده باشد، نباید آن را شکست نامید. به این ترتیب اگر فرض کنیم هدف گذاری سازمان فضایی در پرتاب میمون به فضا درست بوده باشد، انتظار میرود این سازمان از بیان تجربیاتی که در راستای عدم موفقیتش در بعضی زمینهها بدست آورده هراسی نداشته باشد.
این در حالی است که پیش از این در سال 1390 اعلام شده بود که نخستین میمون ایرانی در واپسین روزهای تابستان همان سال با کاوشگر-5 پرتاب خواهد شد. اتفاقی که به ظاهر رخ نداد، اما چند روز بعد خبرگزاریها و رسانههای خارجی از پرتاب ناموفق سازمان فضایی ایران برای اعزام نخستین میمون به فضا خبر دادند. البته این اخبار بعدها توسط سرپرست وقت سازمان فضایی تکذیب شد.
پس از این اتفاقات و با اعلام خبر پرتاب کاوشگر پیشگام و تصاویر منتشر شده از آن میمون خالدار، بعضی از رسانههای خارجی حدس زدند که تصویر میمون خالدار مربوط به پرتاب ناموفق تابستان سال 1390 باشد.
نکته جذاب این ماجراها این است که سازمان فضایی هرگز نخواست یا نتوانست برای مردم استدلال کند حتی اگر عدم موفقیتی هم در کار بوده، که نیست، شکست محسوب نمیشود. همین رفتار سازمان فضایی در تصمیمگیریهای عجولانه بعد از اخبار و شایعات این ابهام را تقویت کرد که پرتاب میمون به فضا در آخرین ماههای دولت دهم، اهداف تبلیغات سیاسی را دنبال میکند و نه توسعه فناوری فضایی!
اصل ماجرا فراموش نشود
پرتاب موجود زنده به فضا و تمام تلاشهایی که در راستای آن انجام میشود، از طرف سازمان فضایی ایران به عنوان نخستین گامها برای تحقق بخشیدن به پرتاب نخستین فضانورد ایرانی توسط فناوری ایرانی به فضا در سالهای نه چندان دور آتی اعلام شده است. در این صورت اصل ماجرا این نیست که میمون به فضا پرتاب شد یا نه؟ سالم برگشت یا نه؟ با سوخت جامد پرتاب شد یا با سوخت مایع؟ بعد از میمون خرگوش پرتاب میشود یا گربه؟؛ اصل ماجرا این است که آیا انجام پروژههای فضایی سرنشیندار و صرف بودجههای کلان در این زمینه به صلاح کشور و مردم است یا نه؟ کارشناسان و منتقدان بسیاری وجود دارند که این برنامه سازمان فضایی را مورد انتقاد قرار داده و اعتقاد دارند چنین پروژههایی به جز صرف هزینههای کلان در این شرایط نامساعد اقتصادی، سودی برای مردم و کشور ندارد.
پرتاب میمون، آری یا نه؟
بعضی از کارشناسان معتقدند اگر واقعا قصد تبدیل شدن به کشوری با توان فرستادن انسان به فضا را داریم، مشخصا برای پرتاب انسان به فضا به تجربیاتی نیاز داریم که حدود نیمقرن پیش توسط کشورهای قدرتمند فضایی به دست آمده است. روشن است که تمامی تجربیات حاصل از پرتاب حیوانات به فضا به راحتی از طریق منابع علمی در دسترس است. با این حال در صورتی که روابط بینالمللی روند مثبتی را در پیش بگیرند، حتی به راحتی میتوان از کشورهای دیگر خواست تا جزییات بیشتری از تجربیات خود را حتی در زمینه پرتاب انسان به فضا، به صورت قانونی در اختیار کشورمان قرار دهند.
در حالی که مسئولان سازمان فضایی انگیزه اصلی پرتاب موجودات زنده به فضا توسط راکتهای کاوش بومی را رشد و توسعه علوم مرتبط با فضا بهویژه علوم زیستی فضایی اعلام میکنند، باید دید که آیا توسعه علوم زیستی فضایی تنها با پرتاب کرم، لاکپشت، میمون، گربه و خرگوش امکان پذیر است یا سازمان فضایی تنها میخواهد همانند آمریکا و شوروی در زمان جنگ سرد جلو بودن خود را در مسابقهای که خود ایجاد کرده نشان دهد.
کدام روش بهتر است؟
در توسعه فناوریهای فضایی، کشورهای پیشرفته دنیا پس از شوروی و آمریکا دو روش را در پیش گرفتند. از طرفی کشوری مثل چین با صرف هزینههای بالا برای طی کردن مراحل زیرساختی پرتاب انسان به فضا و راهاندازی ایستگاه فضایی که بسیار هزینهبر بوده امروز خود را به سطح آمریکا و روسیه رسانده است. از طرف دیگر مدل اروپایی و توسعه کاربردهای مداری ابتدا در سازمان فضایی اروپا آغاز شد و هند و برزیل هم همین روش را طی کردند تا اکنون تبدیل به کشورهایی شدهاند که دانش پرتاب ماهوارهای خود را صادر میکنند (برای کشورهای دیگر از جمله ایران ماهواره در مدار قرار میدهند.) این روش توسعه در حال حاضر منجر به تشکیل سازمان فضایی اروپا شده که هر چند خودش هنوز حتی یک انسان هم به فضا نفرستاده، اما ماهوارههایش در مدار سیارههای منظومه شمسی درحال کاوشهای بنیادی عصر فضا هستند. این روش دوم هم البته نیاز به صرف هزینههای بالایی دارد اما دیگر مثل قرار دادن همه تخممرغها در یک سبد نیست.
به نظر باید بیشتر بررسی شود تا ببینیم کدام یک از کارها به صلاح کشور است، فرستادن انسان به فضا یا در دست گرفتن بازار پرتاب ماهوارههای تجاری و راهبردی (حداقل برای کشورهای منطقه)؟ آیا کشورهای پیشرفته اروپایی که در پرتاب ماهوارههای تجاری و راهبردی پیشقدم هستند، نمیتوانستند انسان به فضا پرتاب کنند و چرا در این راه گامی برنداشتهاند؟ روشن است سایر کشورهای قدرتمند و پیشرفته بدون پرتاب انسان به فضا در بسیاری از زمینهها پیشرفت قابل توجهی داشتهاند و نباید پیشرفت در سایر زمینههای علم و فناوری را وابسته به این موضوع دانست. اما باز هم مهمترین رقیب برنامه فضایی ایران کشورهای پیشرفته نیستند.
رویگردانی از پروژههای سرنشیندار
منتقدین به برنامه ارسال انسان به فضا معتقدند رواج رویکرد اقتصادی به فضا موجب رویگردانی کشورها از پیگیری برنامههای سرنشیندار و تمایل به دیگر پروژههای فضایی شده است. اینها همه در حالی است که کشورمان به شدت به ماهوارههای مخابراتی برای پوشش تلویزیونی، ارتباطات تلفن ثابت و موبایل، اینترنت و… نیاز پیدا کرده است. علاوه بر این محصول نهایی به دست آمده در پروژههای دیگر فضایی را میتوان در گستره وسیعی از کاربردها که مواردی چون کشاورزی، راه و شهرسازی، اکتشاف معادن، کنترل منابع، هواشناسی، پیشبینی و کنترل حوادث طبیعی را نیز شامل میشود، استفاده کرد. بدین ترتیب بسیاری کارشناسان پیگیری برنامه ارسال انسان به فضا را بنا به دلایل ذکر شده سیاسی دانسته و پیگیری پروژهای را که طبق برآورد برخی دانشگاههای کشور به 14 سال زمان و 14 میلیارد دلار بودجه نیاز دارد به صلاح کشور نمیدانند.
*کارشناس مهندسی هوافضا/ خبر آنلاین
به گزارش خبرنگار مهر رئیس اداره محیط زیست کرج گفت: این سگ ماده با جدیت از میمون کوچک محافظت کرده و با شیر خود بچه میمون را تغذیه می کند.
به گفته حکیمی، متاسفانه این بچه میمون یک دست خود را نیز در حادثه ای از دست داده است.
این اتفاق نادر که در دنیای حیوانات شاهد آن هستیم نشانه ای از ادارک عمیق موجودات زنده و تعامل معقول آن ها با دیگر موجودات بوده و نشانه ای از عظمت و قدرت خالق هستی بخش است.
دیده بان حقوق حیوانات: بر اساس اعلام مسئولان سازمان فضایی ایران قرار است از «آفتاب» نخستین میمون فضانورد ایرانی در قفسی درموزه یا باغ وحش در جهت ترویج علوم و فناوریهای فضایی استفاده شود.
به گزارش ایسنا، دکتر محمد ابراهیمی، رییس پژوهشکده سامانههای فضانوردی پژوهشگاه فضایی ایران در پاسخ به این که «آفتاب» نخستین میمون فضانورد ایرانی در آینده چه کار خواهد کرد، گفت: در حال طراحی قفسی برای آفتاب هستیم که فضای بزرگی داشته باشد تا پس از مدتی که خیالمان از نظر اینکه دادههای علمی این پروژه ثبت شده است، آسوده شد از آن برای دانشآموزان و دانشجویان در ترویج علوم و فناوریهای فضایی استفاده شود.
وی افزود: همچنین به دنبال این هستیم که در کنار بازدید عموم از نخستین میمون فضانورد ایرانی، اطلاعاتی در خصوص فضانوردی و اعزام موجودات زنده به فضا به بازدیدکنندگان ارائه دهیم.
دکتر ابراهیمی با بیان اینکه در حال حاضر «آفتاب» نخستین میمون فضانورد ایرانی سه سال سن دارد، تصریح کرد: معمولا این میمونها تا بالای 10 سال هم عمر میکنند و جثه آن نیز از حالت فعلی، مقداری بزرگتر خواهد شد.
وی با بیان اینکه در پرتابهای بعدی کاوشگرها قطعا از «آفتاب» استفاده نخواهد شد، خاطرنشان کرد: ممکن است از نژاد میمون «رزئوس» در برنامههای بعدی پرتاب کاوشگر استفاده کنیم و معمولا در دنیا هم یک بار از موجودات زنده در پرتاب درفضا استفاده میکنند.
رییس پژوهشکده سامانههای فضانوردی پژوهشگاه فضایی ایران تصریح کرد: هم اکنون در حال بررسی چند مکان برای استقرار «آفتاب» جهت استفاده از آن برای فعالیتهای ترویجی در زمینه علوم و فناوریهای فضایی هستیم و چون نگهداری از این میمون باید به روز باشد، برای موزههای معمولی نگهداری از آن سخت است البته ممکن است که در باغ وحش هم نگهداری شود؛ بنابراین وقتی که مکان مناسب مشخص شد بازنشستگی «آفتاب» را اعلام خواهیم کرد.
دیده بان حقوق حیوانات ایران: دبیر انجمن علمی هوافضای دانشگاه صنعتی امیرکبیر از برگزاری همایش ارسال موجود زنده در این دانشگاه خبر داد و گفت: در این همایش “پیشگام” میمون ایرانی فضانورد نیز حضور خواهد داشت.
به گزارش مهر، کامران ایرانشاهی با اشاره به برگزاری همایشی در زمینه ارسال موجود زنده به فضا، افزود: در این راستا از دکتر محمد ابراهیمی رئیس پژوهشکده سامانههای هوافضای سازمان فضایی برای حضور در این همایش دعوت شده است.
دبیر انجمن علمی هوافضا دانشگاه صنعتی امیرکبیر ادامه داد: در این راستا مقرر شده است تا “پیشگام” میمون فضانورد ایرانی به این همایش آورده شود.ایرانشاهی یادآور شد: این همایش از سوی انجمن علمی هوافضا با همکاری بسیج دانشگاه امیرکبیر فردا 30 بهمن ماه در ساعت 15 تا 17 برگزار خواهد شد.
“پیشگام” در روز 9 بهمن ماه با کاوشگر پیشگام تا ارتفاع 120 کیلومتری پرتاب شد. ساخت و پرتاب کپسول زیستی، بازیابی سالم محموله، تلهمتری ثبت دادههای محیطی، زیستی و تصاویر در تمامی مراحل پرتاب و تعیین بارهای اکوستیکی محفظه از اهدافی بود که با پرتاب کاوشگر پیشگام و بازیابی آن به دست آمد.
معمولا کاوشگرها در مسیر برگشت چرخش 180 درجهای دارند ولی از آنجایی که چرخش 180 درجهای موجب بالا رفتن فشار خون در مغز میمون و بر اثر فشارهای موجود منجر به آسیب رسیدن به آن میشد از این رو کاوشگری که “پیشگام” را تا ارتفاع مورد نظر همراهی میکرد به گونهای طراحی شد که در مسیر برگشت چرخش 180 درجهای نداشته باشد.
___________________________________________________________________